Ανατολή φυγής Α μέρος 2001-2010

Σε σιωπή μεσονύχτια, στ’ ακροχείλη σου,
με οδύνες βαθειά απ’ τα στήθη,
υγραίνω καυτά το μαντήλι σου.

Στου κενού τα κατάρτια γαντζώθηκα,
με νεφέλες, αντάρες, φιλιώθηκα.

Τραγουδιού απόηχος παρεκίνησε,
λαγόνων σου χυμός εκύλησε.

Αδόκητα καρδιές παραπαίουν,
κοιτάζοντας τα σώματα ρέουν.

---------------------------------------------------------

Ταϋγετοι απεκήρυξαν
φιλαρέτων αγοραία υπέρογκα.
Λίθων αιχμηρών όψεις,
στις παρειές σας αίματα.
Πνοή! Αρωγή τελευταία.
Φέρετρα τα βλέμματα.


-------------------------------------------------------- 

Υπάρξεως έγερσις

Κοιτάζοντας γύρω

αφουγκράσου το αναπάντητα δοσμένο,
την ουτοπία σύλλαβε, αγγίζοντας
των σωμάτων τα δελεαστικά αινίγματα.
Στο λευκό περπάτα
πισωβλέποντας τη θάλασσα,
πίνοντας του φεγγαριού τα κίτρα.
Κι αν σ’ αποσπάσει το ηλιοβασίλεμα,
δες που κρύβονται τ’ αστέρια
όταν δεν είναι ερωτευμένα,
πως αντιμάχονται τον ήλιο όταν ερωτεύονται,
ξέροντας τον χαμό τους.

----------------------------------------------------------
Αίσθησις

Στις αποκρίσεις των ματιών μυήθηκα.
Σιωπές αμείλικτες τον χρόνο αίρουν.
Τις ενοχές των αστεριών αρνήθηκα.
Χείλη ενδοτικά,
παλμοί των άκρων σου νεύματα μαγεμένα.
Κόρες χίμαιρες, αφές γυμνές στον ήλιο,
με τα μαλλιά τους βράχους αγκαλιάζουν.
Μέτωπα ιδρωμένα,
στήθη των κυμάτων όρθροι.
Μεσ’ τα χέρια σου τα ακρόθινα αγναντεύω,
μέσα στ’ ακρόθινα με ρίγη ναυαγώ.


---------------------------------------------------------
   Συνενοχή

Με ρώτησαν.
Στα λιβανέζικα ποτάμια
των μαυρισμένων γιασεμιών,
το φευγαλέο πέρασμα
τι σημασία έχει;

Και δεν εγνώριζα,
κλυδωνισμούς, πλοκάμια,
καθημαγμένων οιμωγές
του τρομαγμένου νότου.


-------------------------------------------------------
Θεάσεων εξάρσεις

Αργέστης εμειδίασε!
των ομμάτων σου ελαιώνων συγκομιδή.
Μονιές δακρύων,
λύκοι απέλπιδες εξορμούν.
Εκζήτηση; Λήθη;
Στις κοιλάδες ομορφαίνουν τα ήθη.
Τις γρίλιες σου ψαύοντας,
τα ξάγναντα μέλπουν.

---------------------------------------------------------------

Λιμνών έθιμα
ύμνη παθών,
καιροί ερυθροπάρειοι
πελάγη εκμαυλίζουν,
σαγήνες οιωνοσκοπούν,
δρυμοί αναιδώς ρέπουν,
τα κρίνα καθομολογούν,
απαράμιλλα τα έργα σου Βάκχε!
Η έως θλίβεται όταν κοιτά,
του γεραιόφρονος ευτελή καρδιά.


-------------------------------------------------------


Σελήνης λόγο,
Καυκάσου δάφνες ακουρμαίνονται,
συνηγορεί η στίλβη,
αισθήσεις λακτίζουν,
αντιρρήσεις υποτάσσονται,
άρμη τις γλώσσες
άγρια θροϊζει,
σκιρτήματα θηλών
ρητίνη στάζουν,
γόνατα αφοβόσπλαχνα προτάσσονται.

Κοίτες, ορίζοντες, κορφές,
επισκοπούν την πάλη,
στο γήθος αναπότρεπτα
θα υποκλιθούν πάλι.


------------------------------------------------------


Αναθύμηση σκιάχτρα λαξεύει,
καιροί ερωτοτροπούν
σάρκες χαράζοντας.
Ορίζοντες ράθυμους
αράθυμα στιγμές διασχίζουν,
ξεβράζουν απόγνωσης
παιδιά φοβισμένα,
μαχαίρια πισώπλατα
διδακτόρων επαίνους.
Το άγγιγμά σου δόξης ανάθημα,
μετάλλων διθύραμβοι,
έρωτος ευθανασία.


--------------------------------------------------------
Εκμυστήρευση

Ανατολή, η μεσημβρία ψεύδεται,
όταν ηλιοπαρμένες συννεφιές
την απειλή προστάζουν
τις Κυριακές που οι μνήμες αναπαύονται.
Τα απόμακρα, τα αλλόκοτα, τα ακροκνεφή προτρέπουν,
ίχνη αδρά προσφέρονται
τις αφελείς αργίες.


--------------------------------------------------------


Τους υπνωμένους ποια νέμεση κρατεί;
Θύελλες οδηγούν σε ατραπούς ξάστερες;
Της ανωνυμίας το κεχρί θερίζει συνειδήσεις,
αποδεσμεύει μηχανές, στύβει τον έρωτα,
τυράγνιες ενθρονίζει.
Κατάκτησε την αβεβαιότητα γλυκαίνοντάς την.


----------------------------------------------------------


Κόμες αιωρούνται ξέπλεκες,
χείλη διαστέλλονται,
αιμάτινο χρώμα,
γλώσσες σαλιώνουν
θηλές μαστών που αναριγούν,
καλλίπυγες θωπευτικά τα σκέλη αναμειγνύουν.
Η αίσθηση απαγγέλει θηλυκά την αποθέωσή της,
ο πλάστης πνέει στην Σαπφώ την θεία αποστολή της.


-------------------------------------------------------------

Σήψη ρουφάς
απόγνωσης σαρκία
τις λέξεις πλάθουν
πράγματα, απορροές, συγκυρίες, απαντοχές,
διανέμεις ψευδαισθήσεις
Αύγουστος, Φλεβάρης ταιριαστοί;
Ποίηση πόρνη ελευθερίας.


----------------------------------------------------------------

Της εγκαρτέρησης κρηπίδωμα διάτρητο,
ξίφη διαπερνούν την σπλήνα,
άπνοια διασκορπάται.
Ο ήλιος την βροχή εστίλβωνε
στα μονοπάτια του άστεως τα αισχρά
όπου ουδένα φίλον έχετε, ουδενός φίλοι είσθε.
Φαντασμάτων αρμονίες φενακίζουν το κελλί μου.
Εκφεύγοντας θυμάμαι,
όταν τα ακρωτηριασμένα θηλυκά με προπηλάκιζαν
με πείνα και δίψα,
αρσενοκοίτες μού φεραν κανάτια ξέχειλα
και ζεστό ψωμί.



-------------------------------------------------------------------


Τα κάλλη της μορφής δεν ήσαν ανυπέρβλητα,
όσο η αίσθηση σου η γυρεύτρα που αγρυπνώντας σε κλίνες,
δοκίμαζε των συγκινήσεων όρια,
αγγέλοντας πεπερασμένα ξεκινήματα.
Τους διαθέσιμους καρπούς τρυγώ
περήφανος των χειλιών σου υμνητής.

Λύτρα βαρειά καταβάλλουν οι εραστές,
στις ανεπίδεκτες που προσποιούνται.


----------------------------------------------------------------------


Φτιάξτε απογόνους, οι γυναίκες αρέσουν τους άνδρες,
μόνο εσύ και ο Χάρης κράζετε πως δεν τους θέλουν
μας έλεγαν τα αφεντικά, οι διευθυντές και οι συνάδερφοι,
οι συνάδερφοι που θρηνούσαν κάθε που παίρναν το
μηνιάτικο.
Τα πρωινά εφόρτωνα εφημερίδες και τις εμοίραζα,
με σύντροφο το κρύο, την βροχή, τον κίνδυνο.
Πολλές κοπέλες εγνώρισα που εδούλευαν κι αυτές,
μα δεν καταδέχονταν την συντροφιά μου.
Όταν μ’ έδιωξαν γιατί ανεκάλυψα πως τους μισθούς
μου εψαλίδιζαν,
η Ευγενία, η Ελένη, η Μαρία, ο Κωστής,
κατέθεσαν εις βάρος μου στον δικαστή,
και μου είπε καθένας τους <<για τα παιδιά μου>>. 


-----------------------------------------------------------------------
Στιγμής κάλεσμα αδόκητο

Βράδυ Σαββάτου διαβάζοντας,
το πορτατίφ φέγγει από μέσα κοντά στο μπαλκόνι.
Το πνεύμα ερεθίζεται όταν ασκείται.
Ιδρωμένος κοιτώ στον καθρέφτη το σώμα μου,
τα μαλλιά, τα μάτια.
Τα χέρια αγγίζουν παλμικά και οι μορφασμοί
εικόνες που σφύζουν.
Απολαμβάνω την ανήσυχη ησυχία του κορμιού, του σπιτιού,
θηρεύοντας άπεφθο της στιγμής μυστήριο.
Μεθώντας παραδίδομαι στων σιωπών τις άρπες.
Με την δροσιά του νερού το σφρίγος χαίρομαι.
Ηδονή οικουμενική ψελλίζει φθόγγους πρωτάκουστους,
στους βρυχηθμούς της νύχτας που νήνεμη ειρωνεύεται.
Να μοιραστώ την χαρά της ύπαρξης,
του σύμπαντος το δέος!
Τα αποθέματά μου σωτήρια.Φενάκη!
Της μοναξιάς η ευωχία συνδαιτυμόνες ποθεί.

------------------------------------------------------------------------

Αφού η Γαλάτεια τέλειωνε
με τα πλατιά σου χείλη,
με τα ακροδάχτυλα που ηδύπαθα κεντούν,
τους γλουτούς σου παραδίδει ανοίγοντας,
στα χείλη τα δικά μου που ριγούν.

Εισδύοντας στον κόρφο σου Βασιλική,
των κραδασμών σου ιαχές δαμάζω,
την βασανιστική σου ηδονική
ταπείνωση θαυμάζω.


----------------------------------------------------------------------
                                    Η Χαρά
Καθώς στο καφενείο καθόμουν και αγνάντευα τον Θερμαϊκό,
εισέρχεται της νιότης πρόσωπο που εκόντευε τα τριάντα, με
κοντά αγορίστικα, μαύρα μαλλιά, με μάτια μαύρα, σώμα λιγνό,
ασκημένο. Έμεινα άναυδος από την θέλξη και από την
δυσκολία προσδιορισμού του γένους! κατόπιν διεπίστωσα ότι
επρόκειτο για κοπέλα με ύφος αγορίστικο, που καταργεί τα
φύλα, αφού εκ πρώτης παρέπεμπε σε έφηβο, αλλά έναν έφηβο
άχνουδο, χωρίς καμιά τραχύτητα, με κινήσεις που επρόδιδαν
ευκαμψία ανεπιτήδευτη, με δέρμα βελούδο. Την προσπέλασα.
Χαρά ήταν το όνομα της, και σαν χαρά ήταν ευπροσήγορη.
Επέρασαν μήνες με συζητήσεις ατέρμονες και προσεγγίσεις
δελεαστικές, οι οποίες εβεβαίωναν την ερωτικήν δια την
κοινωνίαν παρέκκλισίν της, την σαπφικήν.
Ένα απόγευμα, του Μάη, σε γιαλό απόμακρο, τα μαλλιά της
άγγιξα, το μέτωπό της, απαγγέλλοντας:

<< Κι ήταν τα μάτια σου ερημιά,
     σβηστά τα χείλη,
     κι είχες σκιρτήματα αριά,
     βήματα οι θύμησες θολά
     σιγότρεμε το ιδρωμένο δείλι >>.

Τα μάτια της πιο στιλπνά κι απ’ τον γιαλό έχυσαν καυτά, όταν
μου απεκάλυψε, πως είχε πεθάνει. Την εσκότωσε του
περιβάλλοντος <<αγαπητός>> υπεράνω πάσης υποψίας,
βιάζοντάς την. Της είπα ότι συντετριμμένος ένοιωσα, όχι όμως
κατάπληκτος, γνωρίζοντας, πως η στέρηση, που επιβάλλει η
κυρίαρχη του πολιτισμού μας ηθική στο σώμα και στον έρωτα,
αρρώστους εκτρέφει.
Στον έρωτα ηθική δεν υπάρχει· την τοποθέτησαν με επακόλουθα,
την εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, την απληστία, την
αλληλοεξόντωση, την γέννηση της πορνείας, των βιαστών,
των παιδεραστών, των κτηνοβατών και των υπολοίπων διαστροφών.  Στον έρωτα υγιεινή χωρεί!
Στην αγκαλιά μου εξέσπασε, ποθώντας, τον βιαστή της να
φονεύσει. Κατενόησα την οργή της πληγωμένης αξιοπρέπειας
που, εάν στον φόνο αναλωνόταν, ίσως να λυτρωνόταν.
Όμως στην υποτιθέμενη παρέκκλιση, δεν οδηγήθη από τον
ηδονικό εντοπισμό μιας έκφανσης ερωτικής, που σε όλους
ενυπάρχει, και η παίδευση της ομοφοβικής κοινωνίας καταπνίγει
ως παρά φύσιν, αλλά από την αναγκαιότητα τραύματος
ανεπούλωτου, το οποίο απέκλεισε δια παντός την καθεστηκυία
έκφανση έρωτος.
Θα μπορούσε παντελώς τον έρωτα να μισήσει, η Χαρά, που φορτίο
εσήκωνε αντίθετο, από αυτό που το όνομά της είχε ορίσει.


--------------------------------------------------------------------------