Εικόνα εξωφύλλου
Mark Rothko 

Μ' αχνόφεγγα δίνονται μάχες;

  Η τέχνη˙ αυτή η άλλη, ιδιαίτατη έκφραση! Εκπηγάζει από την ανεκπλήρωτη επιθυμία, της οποίας η δυστυχία είναι τόσο οδυνηρά ανυπόφορη, ώστε να καταφεύγουν κάποιοι στην ψευδαίσθηση της τέχνης, η οποία προσφέρει μερική εκπλήρωση, αμβλύνοντας το αμείλικτον, εξιδανικεύοντας το πρόβλημα. Εάν οι επιθυμίες μας είναι ψεύτικες, τότε και η τέχνη ψεύδεται˙ αλλά πως να αποφανθούμε για την γνησιότητα της επιθυμίας, όταν η επιθυμία παραμένει απρόσιτη, όταν δεν την αγγίξουμε, δεν την γευτούμε ;

  Το ανθρώπινο είδος, εξοβελίζοντας την συλλογικότητα που εμπεριέχει η φύση του (συνηθισμένη εντρύφηση των ανθρώπων να πνίγουν την φύση τους, να ξεριζώνουν και να ξεριζώνονται), δημιούργησε έναν πολιτισμό, όπου όλες οι επιθυμίες υποτιμώνται έως απαγορεύονται, εκτός από την εξουσία και τον πλουτισμό του ατόμου διά φόνου και εξαπατήσεως.

  Η ηθική τους τοποθετείται στο ερωτικό αισθάνεσθαι και στην διά του σώματος έκφρασή του˙ υποκρινόμενοι ότι μάχονται το σώμα, το οποίον εντολοδόχος της ψυχής ον, χρησιμοποιείται ανάλογα με την διάθεσή της πότε να θωπεύσει, πότε το μαχαίρι να πιάσει, πότε πυρηνικό όλεθρο να σκορπίσει, στην ψυχική διάθεση στοχεύουν˙ που δεν την θέλουν εύκαμπτη, αβρή, ηδονική, αλλά αδυσώπητη, για να μπορεί να τηρεί τους νόμους του εκμεταλλευτικού πολιτισμού, που είναι οι εξωφρενικές υλικές απαιτήσεις, η δουλειά-δουλεία, το μακέλεμα ανθρώπου από άνθρωπο. Πού τελειώνει,  λοιπόν,  η αυθεντικότητα, και που αρχίζει το δήθεν, μέσα στην διαστροφική αλλοτρίωση των ανθρώπων;

  Η τέχνη σαν επινόηση, δημιουργία, έκφραση του ανθρώπου, δεν μπορεί να μένει αδιάβλητη˙ όμως και αμαυρή συλλαμβάνει, απεικονίζει, καταδεικνύει στην προσπάθειά της  να υποκαταστήσει την πραγματικότητα ενώ ταυτόχρονα υπαινίσσεται την ελλιπή σύλληψη - την αέναη διαφυγή πραγμάτων.

  Η τέχνη αποτελεί καταφύγιο ορισμένων. Μιά ερωτική (πολυγαμική) κοινωνία  που θα χρησιμοποιούσε τα υλικά αγαθά, αντί να τα εξιδανικεύει λόγω πληκτικής κενότητος! Θα εξωθούσε πάλι σε καταφύγια, ή την ευδαιμονία θα εξέφραζαν υγιής αίσθηση, πνεύμα νηφάλιο με κάλλος που οι πολιτισμένοι αλγολάγνοι δεν διανοούνται; 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Στην έξοδο! Στην έξοδο!

Αυτός δεν είναι τόπος!

Χωρίς δένδρα, δίχως νερά,

χωρίς φιλιά εφήβων σ' απόμερα ανταμώματα.

                            Στην έξοδο!

Στον τόπο των ανθρώπων λοιδορούνται,

ο άνδρας που δεν κατέχει χρήμα, εξουσία

και η γυναίκα εκείνη που διεφύλαξε τον ερωτισμό της.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                          Ο πατήρ

«Μάζεψε το αεροβόλο σου Θοδωρή και πήγαινε να μελετήσεις˙ μην τα αφήσεις όλα για μετά τις γιορτές. Κι εσύ Γιωργίτσα, άσε τις κούκλες, συμμάζεψε τα δαχτυλιδάκια σου, για να μπορείς μεθαύριο να κρατάς τα αληθινά δαχτυλίδια  που θα σου χαρίσει ο άνδρας που θα παντρευτείς, και πήγαινε να μελετήσεις».

Γιωργίτσα: Ναι μπαμπά, αλλά όταν διαβάσουμε, θα δούμε τηλεόραση; Σήμερα επειδή είναι Μεγάλη Πέμπτη, δείχνει τα Πάθη του Χριστού που μάθαμε στα θρησκευτικά˙ θα δείξει πως μαστιγώνουν τον Χριστό ενώ σηκώνει τον σταυρό, πως τρυπά ο στρατιώτης με την λόγχη τα πλευρά του Χριστού, πως καρφώνουν τα χέρια και τα πόδια του στον σταυρό, και τα αγκάθια από το στεφάνι που του ματώνουν το κεφάλι. Εχθές, έδειξε τον Χριστό να βαπτίζεται από τον Ιωάννη και το κομμένο κεφάλι του Ιωάννη.

Θόδωρος: Πώς δεν σούβλισαν μπαμπά τον Χριστό, όπως οι Τούρκοι τον Διάκο; Και πώς δεν του έκοψαν το κεφάλι, όπως έκαναν στον Ιωάννη τον Βαπτιστή; Ο Καραϊσκάκης μπαμπά, όπως μας είπε ο δάσκαλος στο μάθημα της ιστορίας, μετά την νίκη του στην Αράχωβα, έφτιαξε έναν πύργο από 300 κομμένα κεφάλια Τούρκων˙ φαντάσου να πέρναγε τα κεφάλια στην σούβλα μπαμπά, πόσες σούβλες θα χρειαζόταν;

Πατέρας: Αφήστε τις φλυαρίες και πηγαίνετε να διαβάσετε τα μαθήματά σας, για να δείτε μετά, τα Πάθη του Χριστού.

Θόδωρος: Ξέρεις μπαμπά, την περασμένη εβδομάδα στο σχολείο, την ώρα της γεωγραφίας, ο Τάκης μου έλεγε ψιθυριστά,  πως τα παιδιά έρχονται με την ένωση των σωμάτων του άνδρα και της γυναίκας. Πώς ενώνονται τα δύο σώματα μπαμπά;

Πατέρας: Ποιός είναι αυτός ο ανώμαλος; Μετά τις γιορτές θα έρθω στο σχολείο και θα ζητήσω την αποβολή του˙ θεωρώ ανάρμοστες τέτοιες συζητήσεις για μαθητές του δημοτικού! Να σιχαίνεστε τις βρωμιές και να μην ασχολείστε με θέματα που δεν σας αφορούν. Στο γυμνάσιο που διδάσκω σε μεγαλύτερα από εσάς παιδιά, τους λέω να ασχολούνται με τα μαθήματά τους, και να σκέφτονται μόνο την αυριανή καριέρα! Πως θα επιτύχουν στην ζωή.

Θόδωρος: Καλά μπαμπά, όμως θα μου πάρεις αληθινή καραμπίνα, χωρίς σφαίρες, γιατί είμαι ανήλικος;

Γιωργίτσα: Κι εμένα να μου πάρεις κούκλα από πορσελάνη, όπως πήρε στην Ελένη ο μπαμπάς της που έχει καταστήματα.

Πατέρας: Εντάξει παιδιά! Αρκεί να παίρνετε υψηλούς βαθμούς εξεταζόμενοι εις τα μαθήματα του σχολείου και να μην ρωτάτε πράγματα που απαγορεύεται να σας ενδιαφέρουν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    

Σε δώμα απέριττο, ένα κερί σ' ένα τραπέζι επάνω,

φέγγει την θλιμμένη σου όψη.

Τα μαλλιά σου αγγίζω, το μέτωπο, τα χείλη,

ξεκουμπώνω το πουκάμισό σου, που το αφήνω στο τραπέζι,

τα στήθη σου ελευθερώνονται!

Ξεκουμπώνω το παντελόνι σου, το τραβώ προς τα κάτω,

το αφήνω κι αυτό στο τραπέζι,

κατεβάζω το εσώρουχό σου, είσαι πλέον γυμνή.

Κοιτώντας την γυμνότητά σου, ανοίγω την πόρτα˙

αμέτοχη στο κατώφλι στέκεσαι˙

πηδώ από το μπαλκόνι,

αναγκάζοντας την συγκυρία,

την ψύχρα σου να εκβιάσει.

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                         Λοστός        

  «Μα πως είναι δυνατόν να πλαγιάσω μαζί σου! Επειδή μου αρέσουν τα μάτια σου, έχεις γυμνασμένο σώμα και μιλάς σαν ποιητής; Ο Ξενοφών μου παρέχει τα πάντα. Σήμερα έδωσε χίλια ευρώ στο σούπερ μάρκετ˙μου έχει αγοράσει αυτοκίνητο, διαμέρισμα, αυτός ο άνθρωπος είναι όλη μου η ζωή! Πώς μπορώ να τον προδώσω και να πάω μαζί σου μόνο και μόνο επειδή μου γυάλισες; Θα ήταν ανήθικο! »

 Μιλούσε η συνείδηση της Μάρθας σε έναν άνδρα που την πολιορκούσε, και που απ' ότι ομολογεί, αισθητικά δεν την άφηνε αδιάφορη. Ήταν ανήθικο να υπακούσει στα αισθητικά ερεθίσματά της, ήταν ανήθικο να ακολουθήσει την ψυχή της που εσύριζε να ανέβει, να εξέλθει, να εκφρασθεί.

 Η αλλοτρίωση έχει και αυτή την ηθική της. Η Μάρθα ένοιωσε τύψεις,  όταν θα ακολουθούσε τα αισθητικά συναισθήματά της, αγνοώντας τα οικονομικά κίνητρα που την κρατούσαν δέσμια στα χέρια του Ξενοφώντος. Ήταν πραγματικά ερωτευμένη με τα υλικά αγαθά! Ένας έρωτας αιώνιος, από τον οποίον ουδέν ερέθισμα εδύνατο να την αποσπάσει. Γι' αυτό ο Ξενοφών, είπε, καμαρώνοντας, στον Αλκιβιάδη: «Δεν βαριέσαι, οι γυναίκες κρατούν την αγορά!» Αλλά έχασκε για κάμποσα λεπτά, όταν ο Αλκιβιάδης απήντησε: «Ασφαλώς, αφού είναι αναφρόδιτες!» Πριν προλάβει, να κλείσει το στόμα του, ο Ξενοφών, από τον αιφνιδιασμό που υπέστη, ο Αλκιβιάδης, με έναν ακόμη λοστό, απεφάσισε, να το κρατήσει ανοιχτό, λέγοντάς του:  «Τα ιδανικά του καταναλωτισμού και της φιλοδοξίας ευνουχίζουν, σαπίζουν και θανατώνουν τους ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούν ανήθικο, το να εκφράζονται ελεύθερα, και ηθικό, το να πουλιούνται για χρήμα και εξουσία,  πλαγιάζοντας με εκείνους που δεν θέλουν, αυτοβιαζόμενοι. Άλλωστε, ποιός άλλος από τον εθελούσιο βιασμό θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της πορνείας; Εάν οι άνδρες είχαν τα κότσια, να αντικρύσουν την πραγματική διάθεση που έχουν οι γυναίκες γι' αυτούς, οι μισοί θα γίνονταν ομοφυλόφιλοι και οι άλλοι μισοί θα έπαιρναν σκληρά ναρκωτικά. Είναι δε, τόσο αναξιοπρεπείς και δειλοί, που νομίζουν, ότι, δωροδοκώντας τις γυναίκες, θα τις εμπνεύσουν έρωτα. Την υποχρέωση του εθελούσιου βιασμού που απαιτεί η δωροληψία, ναι! μπορούν να την αποσπάσουν˙ ερωτικό πόθο όμως, ποτέ!

 Όσο για τον μύθο ότι οι γυναίκες απιστούν ερωτικά (μακάρι να είχαν την υγεία να το πράξουν), έχω να πώ,  ότι η γυναίκα θα διακυβεύσει την οικονομική ασφάλεια και βολή της, μόνο για μεγαλύτερη υλική προσφορά από αυτήν που της παρέχεται, πουλώντας την ψυχή και το σώμα της, σε υψηλότερη τιμή από αυτήν που έχει ήδη πουληθεί.

 Το πιο τραγικό είναι, ότι, κι αν βρεθεί κάποια γυναίκα που να μην είναι μολυσμένη από το πρότυπο του πλούσιου, καταξιωμένου συζύγου, κουβαλητή-Άγιου Βασίλη, και διαθέτει επίπεδο, μπορώντας να αρθρώσει κάτι διαφορετικό από την λατρεία για τον υλικό πλούτο και την λατρεία για το πλαστό κύρος  που παρέχει το εκμεταλλευτικό οικοδόμημα στην μητρότητα (χρησιμοποιώντας αυτήν για την διαιώνισή του), τότε, δυστυχώς, και αυτή η γυναίκα θα έχει κατευνασμένες αισθήσεις, μη μπορώντας, η ψυχή της  να δώσει εντολή στο σώμα˙ και έτσι, ενώ οι άλλες συνουσιάζονται για τα λεφτά και για την καταξίωση της μητρότητας, αυτές οι γυναίκες που δεν ενδιαφέρονται για χρήματα και παιδιά, δεν συνουσιάζονται καθόλου.

Επομένως,  έχουμε δύο κατηγορίες γυναικών˙ την πρώτη κατηγορία, εις την οποίαν υπάγεται το χίλια τις εκατό των γυναικών, που είναι οι αδήλωτες ιερόδουλες, οι οποίες το κάνουν για χρήμα, εξουσία, μητρότητα, και την ισχνής μειοψηφίας δεύτερη κατηγορία, εις την οποίαν υπάγονται γυναίκες, που δεν τις αγγίζουν οι παραπάνω απαξίες, και δεν το κάνουν καθόλου.

Όπως καταλαβαίνεις Ξενοφών, κι αν βρεις καμιά γυναίκα που να μην είναι διεφθαρμένη, θα είναι σίγουρα διεστραμμένη, αφού έχει αποκοπεί από την πολυοργασμική-πολυγαμική φύση της, και δεν έχει διάθεση ούτε να την αγγίξουν.

 Τώρα, πόσο διεφθαρμένος είναι ο διεστραμμένος, και πόσο διεστραμμένος είναι ο διεφθαρμένος, ας μας απαντήσουν οι ψυχίατροι, πλείστοι των οποίων, λόγω χρημάτων και κοινωνικής προβολής, αποσιωπούν την ψυχασθένεια και τα εγκλήματα που γεννά στο κοινωνικό σύνολο η σεξουαλική καταπίεση των ανθρώπων και η ηθική τους η ανήθικη. Άλλωστε, η κάστα των γιατρών φέρει τεράστια ευθύνη, διότι, εφ' όσον οι γιατροί σπουδάζουν το ανθρώπινο σώμα, θα  το κατέχουν ως μύστες˙ και ως μύστες του σώματος πλέον, είναι πολύ κοντά στο να γνωρίσουν την ψυχή, καθώς και όλα όσα διατηρούν την υγεία της. Η υγεία της ψυχής εξαρτάται από το σώμα, μέσα από το οποίον αυτή αισθάνεται και εκφράζεται διά των αισθήσεων που, το σώμα διαθέτει, επηρεάζοντας τον νούν. Εάν το σώμα δεν είναι άρτιο και υγιές, το κόστος διά την ψυχήν είναι τεράστιο.

 Οι άνθρωποι, απαγορεύοντας, εν ονόματι της ηθικής της αγοράς και του κέρδους, το ερωτικό γίγνεσθαι, διά της μονογαμικής διαστροφικής αποχής εκπαιδεύουν τις ψυχές τους, να μην αισθάνονται και να μην εκφράζονται διά του σώματος, νεκρώνοντας τις ίδιες, τα εργαλεία τους τα σώματα και τις αισθήσεις.

 Η άρρωστη πια ψυχή με τις νομοτελειακά αρρωστημένες σκέψη και κρίση, επινοούν και διαδίδουν από γενιά σε γενιά, τα σκουπίδια των διαχρονικά κυρίαρχων αξιών, τα οποία διαπλάθουν ανθρώπους-σκλάβους της πληκτικής-μίζερης οικογένειας, που αλληλοεξοντώνονται εις το όνομά της, εις το όνομα της πατρίδος, του πατρός, του υιού και του αγίου πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο, Ξενοφών, ότι οι δύο Αυστριακοί που ναρκοθέτησαν τα θεμέλια του άρρωστου πολιτισμού, αγγίζοντας το μέγιστο πρόβλημα  των πολιτισμένων ανθρώπων, ήταν γιατροί· ο ένας δε από αυτούς πέθανε το 1957 στην φυλακή, όπου τον οδήγησαν τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών, επειδή ισχυριζόταν, ότι η ενέργεια θεραπεύει, ακόμη, και κάποιες μορφές καρκίνου· επίσης,  είχε προβεί, και σε πειράματα με κατασκευή συσσωρευτή ενέργειας. Τώρα, πέθανε; Τον πέθαναν; Ποιός ξέρει; Πάντως, εκείνο που θα πρέπει να γίνει γνωστό, είναι,  ότι η επιστήμη όσο κι αν φαίνεται να προχωρεί, υπηρετεί και θα υπηρετεί (όσο οι άνθρωποι δεν αλλάζουν νοοτροπία), τους νόμους της   αγοράς και του κέρδους, καθώς και το ψυχολογικό, φιλοσοφικό, ιδεολογικό υπόβαθρο της εκμετάλλευσης και του πολιτισμού της. Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για το βδελυρό, καρκινογόνο παρακλάδι της επιστήμης, την τεχνολογία˙ που απομονώνει τους ανθρώπους, και τους ωθεί, να αυξάνουν τις υλικές ανάγκες τους, καθιστώντας αυτούς πρεζόνια της κατανάλωσης . Όποια ανακάλυψη, όποιο συμπέρασμα επιστημόνων ξεφεύγει από τα πλαίσια της δημιουργίας πλασματικών αναγκών και της ανταγωνιστικής εξόντωσης ανθρώπου από άνθρωπο, καταπνίγεται και θα καταπνίγεται, πριν δει το φως της αυγής˙ τα μηχανήματα κατασκευάζονται για να χαλούν πολύ σύντομα, ώστε να αγοράζουμε καινούρια, να κινείται το χρήμα, να λειτουργούν οι νόμοι της αγοράς, και οι άνθρωποι να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, συναγωνιζόμενοι τις μηχανές».

  Όταν ο Ξενοφών έκλεισε το στόμα του, κοίταξε κατάματα τον Αλκιβιάδη, και αφού ξεροκατάπιε, του είπε: «Αλκιβιάδη, σύμφωνα με όσα λες, η Μάρθα δεν θέλει εμένα, αλλά τα υλικά αγαθά που της προσφέρω». Ο Αλκιβιάδης απήντησε: «Αν δεν σε θέλει μιά γυναίκα, στείλε ποιήματα στον μπαμπά της».

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα αστέρια εσίγησαν

όταν οι άπληστοι καταχράστηκαν το φώς τους.

Ο ήλιος έγινε φονιάς

όταν φιλόπονοι με μηχανές τον απείλησαν.

Πολυπράγμονες εργατικοί

τα κελάρια κλέβοντας αδειάζουν,

με αναθυμιάσεις τον ουρανό μπουκώνουν˙

ανατρέφουν παιδόφιλους, κτηνοβάτες, βιαστές,

αναφρόδιτες γυναίκες αργυρώνητες.

Και οι νουνεχείς τον ερωτισμό διώκουν,

την τεμπελιά, την ολιγάρκεια.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Εις την βιβλιοθήκην

  «Μα έχω γιό δεκατεσσάρων χρόνων που τυγχάνει του ενδιαφέροντος και της αφοσιώσεώς μου». Αποκρίθηκε η τριαντατετράχρονη βιβλιοθηκονόμος στις ερωτικές νύξεις του Μιχαήλ, ένα πρωινό του χειμώνα, που ο Μιχαήλ ξεφύλλιζε βιβλία λογοτεχνών στα ράφια μιας δημοτικής βιβλιοθήκης.

Ο Μιχαήλ εγνώριζε από καιρό την βιβλιοθηκονόμο, αφού δανειζόταν βιβλία από την βιβλιοθήκη, αλλά και έδινε σε αυτήν τις κατά καιρούς εκδιδόμενες συλλογές των ποιητικών κειμένων του. Είχε εκφράσει από την αρχή την συμπάθειάν του διά την παρουσίαν της βιβλιοθηκονόμου, και περίμενε τον χρόνο που ωριμάζει τις συνθήκες, για να διατρανώσει την επιθυμίαν του.

 «Ο γιός σου λοιπόν νέμεται τα γαλάζια μάτια σου;» Ανταπήντησε με ερώτηση ο Μιχαήλ, στην διαμαρτυρίας δήλωση της βιβλιοθηκονόμου. «Άφησε την ειρωνεία και σοβαρέψου. Είμαι χωρισμένη, έχω γιό κοτζάμ άνδρα, και δεν επιτρέπεται στην θέση μου να δέχομαι τέτοιες προτάσεις. Κατάλαβες;» Είπε αγριεμένη.

 Ο Μιχαήλ έφυγε, αλλά αναρωτιόταν: «Αφού είναι χωρισμένη, δεν έχει ανάγκη από ερωτική συντροφιά; Και γιατί προτάσσει την ύπαρξη του υιού; Δηλαδή, όταν γεννήσεις, κλείνεις ερωτικά; Η μητρότητα αντικαθιστά την ερωτική συνεύρεση και την κορύφωσή της, τον οργασμό; Είναι δυνατόν η μητρότητα με το μεγάλωμα των παιδιών και τα μαρτύρια που αυτό συνοδεύουν, να είναι γλυκύτερη, ζωτικότερη από το ερωτεύεσθαι και το συνευρίσκεσθαι; Άρα η μητρότητα αντιστρατεύεται την προέλευσή της, που είναι πόθος ερωτικός και ενσάρκωση του πόθου τούτου.»

  Αυτά εσκέπτετο ο Μιχαήλ, κατά την διάρκειαν της ημέρας εκείνης, μετά την άκομψη συμπεριφορά της βιβλιοθηκονόμου. Την επόμενη μέρα, ο Μιχαήλ έδωσε στην βιβλιοθηκονόμο ένα φύλλο χαρτί, εις το οποίον είχε εξωτερικεύσει οργανωμένα τους προβληματισμούς του, που χρόνια τώρα, η γυναικεία άρνηση δημιουργούσε, και οι οποίοι σε συμπεράσματα μετετράπησαν.

  «Η μητρότητα κατέχει το κομμάτι της στην πίττα των σημασιών, ως απότοκη του έρωτα, τον οποίον η φύση προβάλλει, εμπνέει, επιτάσσει ως σημασία των σημασιών. Όμως το ανθρώπινο είδος απαξιώνει την σημασία των σημασιών, και καθοσιώνει, χρησιμοποιώντας το απότοκό της, την τεκνογονία, ανάγοντας αυτό σε υπέρτατη ευχαρίστηση και αξία. Ο πολιτισμός και η κοινωνική οργάνωση που τον εκφράζει, στρέφουν την μητρότητα εναντίον του έρωτος, από τον οποίον αυτή εκπορεύεται. Έτσι, οι ανέραστοι, ελλείψει  κινήτρου ζωής, προσπαθούν να διασωθούν μέσα από τα παιδιά τους, πνίγοντάς τα, αφού τα διδάσκουν τις απαξίες-αντικίνητρα ζωής, της μονογαμίας-αγαμίας, της εξιδανίκευσης των υλικών αγαθών, του ανταγωνισμού, της απληστίας, του χασίματος χρόνου, που είναι ζωή˙ αντί η παιδεία των ανθρώπων να είναι προσανατολισμένη, προσαρμοσμένη, σύμφωνα με την εκ φύσεως μείζονα και οξυτέρα των ηδονών, την περί τα αφροδίσια.

  Αυτήν την μητρότητα που τον έρωτα εκδιώκει, μανιωδώς επιδιώκουν οι γυναίκες, επιστρατεύοντας όλου του είναι τους την ικμάδα, κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο, προσποιούμενες έρωτα, κατά τις γόνιμες ημέρες, για να συλλάβουν, ενώ η ματιά τους αγριεύει, και μόνο που θα τις κοιτάξουν οι άνδρες. Πολλοί αποκαλούν τις γυναίκες ξυπνές! Μα ποιός ξυπνός επιθυμεί, διακαώς, την φυλακή;»

Μετά από δέκα ημέρες , ο Μιχαήλ επήγε πάλι στην βιβλιοθήκη να ζητήσει κάποιο βιβλίο, και τότε εδέχθη τα πυρά της βιβλιοθηκονόμου για το περιεχόμενο της επιστολής που της είχε δώσει. «Ποιός είσαι εσύ, που τολμάς, να λοιδορείς τις σταθερές στον χρόνο, αδιαπραγμάτευτες αξίες των ανθρώπων, τα ιερά και τα όσια, να αμφισβητείς το μεγαλείο της αναπαραγωγής, της μητρότητας! Που αποτελούν σκοπό ζωής! Να αποκαλείς την εργασία χάσιμο χρόνου, ζητώντας θρασύτατα από την κοινωνία, να υπακούσει στις διεστραμμένες ορέξεις του μυαλού σου και του πουλιού σου, που μόνο αυτό έχεις στο νού σου. Είσαι περιθώριο επικίνδυνο!

Οι ποινικοί, οι τοξικομανείς μάς απειλούν για ευτελείς παθολογικές ιδιοτέλειες, και φυσικά συλλαμβάνονται, φυλακίζονται˙ ενώ εσύ απειλείς με τις μιαρές σκέψεις σου, των οποίων η διάδοση πρέπει να εμποδίζεται, διότι,   εάν οι άνθρωποι επηρεασθούν από αυτές, θα καταλήξουν τεμπέληδες, νιχιλιστές, διεστραμμένοι, και τότε αλλοίμονο στην ανθρωπότητα! Θα σβήσει.»

  «Ενώ τώρα θα μεγαλουργήσει, όπως μεγαλουργεί τόσους αιώνες εργασιομανίας, απληστίας, αγαμίας». Απήντησε ο Μιχαήλ συνεχίζοντας: «Η μητρότητα, την στιγμή που επιχειρεί (και λέγω επιχειρεί, διότι ποτέ δεν θα το κατορθώσει), να σφετερισθεί την μοναδική, ανυπέρβλητη    απόλαυση τής προέλευσής της, αρρωσταίνοντας ανθρώπους, αφού εξοβελίζει τον έρωτα, αυτή η μητρότητα καθίσταται, αυτομάτως, απαξία επικίνδυνη.

   Η δε εργασία είναι, και θα παραμείνει, αναγκαίο κακό, και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους ανθρώπους, καθιστώντας αυτό, όσο το δυνατόν ανώδυνο, αφιερώνοντάς του λίγο χρόνο. Σε μία κοινωνία που θα υπηρετεί το αναγκαίο και όχι το μάταιο περιττό, θα χρειαστούν αγρότες, τεχνίτες, γιατροί, που θα είναι εραστές, αθλητές στοχαστικοί στον χρόνο τον πολύ που θα απομένει. Όμως αυτό απαιτεί ανθρώπους  ηδονικούς, λιτούς, εμπειροτέχνες αισθήσεων, και όχι μυημένους στην ανικανότητα του αισθάνεσθαι που νεκρώνουν την ψυχή και τον εντολοδόχο της το σώμα, αφουγκραζόμενοι σκουπίδια, οχετούς.

  Όπως τα γεγονότα καταδεικνύουν, εις τα οποία συμπεριλαμβάνεται η δημιουργία των ποινικών και των τοξικομανών, από τους οποίους είπες ότι απειλείσθε, το τραγελαφικό για σένα και την πλειοψηφία των ανθρώπων, εξ ονόματος της οποίας αλαζονικά ομιλείς, είναι ότι, οι αξίες σας υπονομεύουν την υπόστασή σας, προδίδοντάς σας˙ ενώ εγώ, απομονωμένος από την προδοσία των δικών μου ιδανικών, προδοσία η οποία έγκειται εις το ανεφάρμοστο, λόγω μη προτιμήσεως αυτών από τους ανθρώπους, παρατηρώ τα αλληλομακελέματα των πολλών, τρώγοντας,  κάποτε, καμιά μαχαιριά ξώφαλτση.

   Μέχρι στιγμής, το ζωικό βασίλειο, παρ' όλη την σημαντική έλλειψη και διάκριση της φύσης εις βάρος του, κατανοεί την ελευθερία και συμμερίζεται την ζωή περισσότερο από το ανθρώπινο είδος, το οποίο με απριόρι αποθέματα νόησης δηλητηρίασε την οικουμένη, και ουαί σε αυτούς που έρχονται! Υπεραμύνσου των αλυσίδων σου!

                           Φόβου ημέρες φειδωλές η αρχή σας

                    Φόβου ημέρες φειδωλές η απαντοχή σας >>.

Ο Μιχαήλ, μετά τα συμβάντα τής βιβλιοθήκης, εσκέφθη, και, πάλι, του παρελθόντος τα ζεστά ψωμιά και τα ξέχειλα των ομοφυλοφίλων κανάτια! Μα, τώρα, ούτε οι ομοφυλόφιλοι ήταν διαθέσιμοι, αφού, με τις ευλογίες του πατριαρχικού - αντιερωτικού - εκμεταλλευτικού συστήματος, ενυμφεύοντο μεταξύ των, και, εφρόντιζαν, αναθρέφοντας, παιδιά! Έτσι, η λύση τής αυτοκτονίας τού περνούσε, διαρκώς, απ' το μυαλό, αφού, δεν μπορούσε, να υπομείνει άλλο την ερωτική - σεξουαλική στέρηση - την συναισθηματική πενία που η κοινωνία επιβάλλει!                                                      

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

Νοικοκυραίοι

-Δεν μπορούμε να απεργήσουμε. Έχουμε παιδιά να θρέψουμε. Δεν καταλαβαίνεις;

-Μα μας αδικούν. Χαμηλώνουν τα ήδη χαμηλά μεροκάματά μας, καταργούν δικαιώματα που με αγώνες αποκτήθηκαν! Θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια;

-Και τι θέλεις να κάνουμε; Να πεινάσουν τα παιδιά μας; Εσύ είσαι εργένης και κάνεις την πλάκα σου, παριστάνοντας τον εργατοπατέρα˙ δεν έχεις παιδιά, δεν έχεις υποχρεώσεις, και κάνεις τον έξυπνο.

-Σπουδάζουμε τα παιδιά μας! Πληρώνουμε γραμμάτια! Εγώ ξεχρεώνω ακόμα το αυτοκίνητο της κόρης μου, και κάνω κι άλλη δουλειά το βράδυ˙ μοιράζω πίτσες με μηχανάκι. Τι κάθεσαι και μας λες τώρα!

-Εγώ στέλνω λεφτά στο γιό μου που σπουδάζει νομικά σε άλλη πόλη. Θα τον καμαρώσω δικηγόρο! Όχι σαν εμάς που μας έφαγε το χαμαλίκι να φορτώνουμε ανταλλακτικά, βάζοντάς τα σε χαρτοκιβώτια˙ και έχω κι άλλη δουλειά! Δεν κάθομαι σαν εσένα, όταν σχολάσω από δώ.

-Ένας λόγος που δεν θέλω παιδιά, είναι, για να μην υποκύπτω στους εκβιασμούς του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, που υπονομεύουν την υπόσταση και την αξιοπρέπειά μου. Τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά σας σε μιά κοινωνία όπου τα μαθαίνετε να υποκύπτουν στους εκβιασμούς;

-Ρε Σπύρο, μας λες γιατί κάναμε οικογένειες˙ μα σταυρώνεις γυναίκα, αν αρνηθείς να κάνεις παιδιά; Ποιά θα' ρθεί μαζί σου, χωρίς να ξέρει ότι θα την παντρευτείς και θα της σπείρεις απογόνους;

-Έχεις δίκιο Κώστα. Το κακό ξεκινά από την ανατροφή που παίρνουμε από παιδιά˙ ιδίως στα κορίτσια ριζώνουν την εμμονή της μητρότητας, για να εκβιάζουν αργότερα τους άνδρες, οι οποίοι μπροστά στον κίνδυνο της εγκατάλειψης, υποκύπτουν στον εκβιασμό, κάνοντας οικογένεια, και ύστερα αρχίζουν οι πεοθυλασμοί στους οικονομικά ισχυρότερους.

Οικογένεια σημαίνει υποταγή, γλείψιμο στους έχοντες και κατέχοντες, αλλά και σε όποιον ασκεί την παραμικρή εξουσία˙ γι' αυτό η οικογένεια προβάλλεται με υστερία από τα προπαγανδιστικά φερέφωνα των ιθυνόντων κεφαλαιοκρατών (την     θρησκεία, τα μέσα μαζικής εκμαυλίσεως, τις κοκότες πολυτελείας του κεφαλαίου (ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, ζωγράφους, τους πουλημένους διανοούμενους), που διαμορφώνουν συνειδήσεις,  πλασάροντας πρότυπα, που αναπαράγουν την εκμεταλλευτική εμπορευματική κοινωνία των υπερβολικών απαιτήσεων της ξιπασιάς.

-Ξέρεις τι είναι να αποκτήσεις παιδιά ρε μαλάκα; Και πουτάνα

γίνεσαι για τα παιδιά σου! Όλα για τα παιδιά! Απευθύνθηκε στον Σπύρο, ουρλιάζοντας, η τηλεφωνήτρια της επιχείρησης, που άκουγε τους διαλόγους των συναδέλφων της.

-Εκείνο που ξέρω, είναι, ότι γεννάτε στρατιές υπηρετών του κεφαλαίου, με την ελπίδα, ότι τα παιδιά σας μια μέρα θα αξιωθούν, πατώντας επί πτωμάτων, να γίνουν κι αυτά πλούσιοι, ακολουθώντας τα πρότυπά σας, τα οποία είναι οι αδικητές - εξολοθρευτές σας. Ούτως ή άλλως, δεν χρειάζεται να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη˙ πόσο μάλλον, όταν πρόκειται να αναπαράξουν την εκμεταλλευτική αθλιότητα, την εκμεταλλευτική βρωμιά.

-Βούλωσ' το Σπύρο, μη στο βουλώσω με καμιά γροθιά! Που θα πιάσεις στο στόμα σου τις οικογένειές μας!

 -Φύγε από' δώ αλήτη αναρχικέ! Που θα μαγαρίσεις τις οικογένειές μας! Θα καταγγείλουμε στην διεύθυνση ότι βρίζεις τις οικογένειές μας! Αλήτη! Φύγε μη σε πλακώσουμε!

Την επόμενη μέρα, ο Σπύρος απελύθη χωρίς αποζημίωση, αφού υπήρξαν μαρτυρίες συναδέλφων του για άδικη επίθεση και εξύβριση σε συνάδελφο. Λίγο αργότερα εδικάσθη και κατεδικάσθη σε φυλάκιση με αναστολή.

-Φιλοχρήματος δεν είμαι, υλικές ανάγκες δεν έχω πολλές, για να μην αναγκάζομαι να τρώω την ζωή μου, δουλεύοντας. Τα τρία πρώτα αποκλείουν την καριέρα, και όλα μαζί αποκλείουν την συναναστροφή με γυναίκες, και φυσικά, την δημιουργία οικογένειας. Άρα, κίνητρα να καταχραστώ τα χρήματα του ταμείου της πολυκατοικίας, δεν υπάρχουν. Τους υποψήφιους κλέφτες, ρουφιάνους, ψευδομάρτυρες αναζητήστε τους ανάμεσα στους οικογενειάρχες και στις μητέρες, που καταργούν την αλληλεγγύη και κάθε έννοια ηθικής μεταξύ των ανθρώπων, για το καλό των παιδιών τους, που είναι το αλληλοφάγωμα.

 Αυτά είπε ο Σπύρος στην συνέλευση των συνοίκων της πολυκατοικίας, όταν κάποιοι φοβήθηκαν να τον εμπιστευθούν. Πάλι τον απείλησαν με μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβριση.   

------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Ο πιο σφοδρός αισθησιασμός

πλατωνικός εστί.

Τα άρμενα μην τα ψάχνεις στην ανία,

η εναλλαγή σ' αρμενίζει, η λαγνεία.

Σεντόνια ζεστά περιμένουν να σε δεχτούν,

ταξίδια μακρινά, ρυμουλκά μεγάλα!

Στάζουν οι ρώγες την αυγή,

στου γιού τα χείλη προσευχή,

στου εραστή το γάλα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                        Λή

Τα σκέλη σου ορθάνοιχτα,

αχόρταγα ρουφούν

την ρώμη την αρσενική,

την φλόγα της συλφίδος,

που κάθυγρα τα χείλη της,

τα χείλη σου που πάλλονται φιλούν.

Αγλάϊσμα των γυναικών!

Της ηδονής ιέρεια!

Γητεύτρα εσύ των στεναγμών,

σε ήθη ελευθέρια!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δίχως έρωτα, δίχως αλληλεγγύη,

δεν συμφέρει η ζωή,

δεν συμφέρουν οι άνθρωποι,

αθλιότητα το ζήν.

Τα ζώα βρωμερά, θηρία φονικά!

Δεν ίδρυσαν οίκους ανοχής,

δεν κάψαν Χιροσίμες,

δεν τρομοκράτησαν τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                     Πλησίασμα              

Έχουμε ανάγκη αποδράσεων, είπα.

Χρειαζόμαστε συγκεντρώσεις, απάντησες.

Οι συγκεντρώσεις τους βρεγμένοι σοβάδες του γεντί κουλέ.

Τα χείλη σου στάζουν διαμαρτυρίας αλουργίδα,

αμφιβολία που ωρίμασε, μπέσα που τρελά θέλγει,

παιχνίδια σπινθηρίσματος που έκρηξη υποβόσκουν.

Τον χαμένο χρόνο αναζητώ με τα μάτια,

με την πέννα μέσ' τον χρόνο,

ελπίζοντας να με φυγαδεύσουν τα έμπιστα χνώτα σου.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

       Η επιθυμία εξωραϊζει , την πίστη προτρέποντας

 Μαζί σου ο χώρος εξαντλείται,

ο χρόνος αδυνατώντας να σε μελετήσει,

γίνεται ανίκανος να σε επαναλάβει,

χάνοντας της φθοράς την επιρροή.

Σαν τον ήλιο άλλος δεν θά' ναι!

Ο άνεμος συνθέμελα τραντάζει!

Η βροχή τους αιθέρες γδέρνει!

Κι από εσένα, τίποτε πιο ερωτικά πλασμένο.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------   

              Παραλήρημα                       

Πρωινού πάλεμα, αίσθησης ανταρσία,

φλόγας αλύχτημα, φίλημα τελευταίο,

τις γροθιές μου σφίγγω να μην προφέρω,

να μην γράψω το κοινότοπο ρήμα˙

τα σκιρτήματα σκιαγραφώ, διαφεύγει το παραλήρημά τους.

Να σε γδύσω, πιότερο να σε ζήσω,

στα ανοιχτά χέρια σου να τρέξω.

Στο γούρμασμά σου ομορφιάς ιερότητα!

Τον χρόνο που απέμεινε υποθηκεύω.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Μετά τον πολιτισμό.

-Τον τελευταίο καιρό, διακρίνω μιά απροθυμία από μέρους σου προς εμένα.

-Ναι! Με έχει αποσπάσει αισθητικά κάτι άλλο, Ηλία.

-Αν και θίγεται ο εγωισμός μου, σε κατανοώ˙ θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, Ελένη. Αυτός είναι ο έρωτας, και υποκλίνομαι μπροστά του! Χωρίς να διασαλεύει καμιά ηθική τάξη (όπως οι βάναυσοι του πολιτισμού επίστευαν, χρησιμοποιώντας βία), η εναλλαγή που ο έρωτας ορίζει, τσούζει λίγο αυτόν που παραγκωνίζεται, έως ότου έρθει το καινούριο ερέθισμα να ιάνει το παλιό, όμως, είναι σύμπαντος ψαλμωδία, οικουμενικότητος κάλεσμα!

-Ελπίζω να διατηρήσουμε φιλικές σχέσεις, Ηλία.

-Δεν μαλώνουμε βέβαια, αλλά δεν θά' σαι και η καλύτερη ανάμνηση για μένα˙μια καλημέρα θα την έχουμε, εκτός αν συνεχίσω να τρυγώ τους μαστούς σου.

-Δεν λέω, είσαι δεξιοτέχνης τρυγητής, όμως, όπως γνωρίζεις, η ποικιλότης των ερεθισμάτων είναι γητεύτρα οδηγός των πάντων!  Ίσως, διά της απουσίας σου μου λείψεις.

-Δεν θα' μαι για πολύ διαθέσιμος.

-Καλώς να γευτείς, να γευτώ, να γευτούμε τα καινούρια˙ και που ξέρεις, μπορεί να συνευρεθούμε πάλι.

Γειά σου Ηλία˙θα τα πούμε στην συνέλευση για το λάδι της κοινότητας, όπου θα αποφασίσουμε πόσες ελιές θα μαζέψουμε φέτος και πόσες ώρες θα χρειαστούν.

 Όλα τα μέλη της κοινότητας θέλουμε να μας πάρει λιγότερο χρόνο από πέρυσι, γιατί έχουμε καινούριους έρωτες να χαρούμε˙ βλέπεις, η αυτάρκεια του ερωτικού γίγνεσθαι δεν μας επιτρέπει να έχουμε χρόνο και διάθεση για να κακουργήσουμε φιλοδοξώντας, κυνηγώντας των υλικών αγαθών το υπέρπολυ.

Θεωρούμε δεδομένη την αναγκαιότητα των υλικών αγαθών την οποίαν άλλωστε βιώνουμε, χωρίς να την εξιδανικεύουμε( όπως οι πολιτισμένοι), γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο ευχάριστο, τίποτε πιο ενδιαφέρον από το να ανακαλύπτεις την ερωτική έκφραση των ανθρώπων εκείνων, των οποίων τα μορφικά στοιχεία σε καλούν να ανιχνεύσεις, ταξιδεύοντάς σε στα εσώτερα απόμακρα μονοπάτια της κάθε οντότητος, τα οποία δεν εκπροσωπούν μόνο την αισθητική, αλλά με έναν πρωτόγνωρα ιδιαίτερο τρόπο, και την πνευματική υπόστασή της. 

Οι ελιές και τα άλλα δένδρα περιμένουν να καρπίσουν ακούγοντας λόγια, ψιθύρους, ανάσες βαθιές.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                     Δήμος Γαυριάς

 Ο Δήμος ο Γαυριάς, παιδί σαλλονικιάς κι ενός σαλλονικιώτη, στα σαράντα οκτώ του χρόνια, δεν έπαψε να επιθυμεί γλαφυρές εκμυστηρεύσεις στην θάλασσα, σφιχταγκαλιάσματα στα δάση, ξεκούμπωτα στηθόδεσμα.

  Ο Δήμος ο Γαυριάς με δυό κινήσεις στην ζωή(της ελάχιστης εργασίας, της αποπομπής της οικογένειας), απέφυγε τα κακοτράχαλα, και με μια τρίτη κίνηση που ήταν η σωματική και πνευματική άσκηση, παρέμενε γαυριάς, κυνηγώντας των  αισθήσεων τις ατέλειωτες εκδοχές˙ αλλά οι άνθρωποι αφοσιωμένοι στην εργασία και στην οικογένεια, με τον Γαυριά θα ησχολούντο; Ο Δήμος, γνωρίζοντας διά το πεπερασμένον του έρωτος, που μόνο η εναλλαγή συντρόφου το ερωτικό παρατείνει (όπως κατά το παρελθόν είχε βιώσει), αναζητούσε τον έρωτα, εις τον οποίον τον ωθούσε, και η ρώμη, με την οποίαν τον επροίκιζε,  ο τρόπος ζωής που είχε επιλέξει.

«Είσαι πολύ ζωντανός άνθρωπος, αλλά μην συνεχίζεις, γιατί αρχίζει να με πονεί το στομάχι μου». Ήταν τα λόγια σαρανταπεντάχρονης καθηγήτριας, παντρεμένης, όταν ο Δήμος εκδήλωσε με αγκαλιάσματα και φιλιά τα συναισθήματά του απέναντί της. Η ίδια επίσης του είπε, όταν ο Δήμος προσπάθησε με τον λόγο να την μεταπείσει: «Δεν μπορεί τίποτε να μου ρίξει το τυρί από το στόμα, νοιώθω έντονα την παλαιότητα! Δεν μου ταιριάζει να δέχομαι γραπτές καλοδουλεμένες φιλοφρονήσεις, τρέχοντας στις λιακάδες». Ενώ της ταίριαζε η μούχλα των επαναλήψεων της οικογενειακής και της εργασιακής σκλαβιάς.

  Μιά άλλη γνωστή του,  φιλόλογος, του έλεγε ότι αισθάνεται γαλήνια και ασφαλής, επειδή κοιμάται με την κόρη της την τετράχρονη˙ όταν επισκέφθηκε την φιλόλογο στο σπίτι της, την άκουσε να παρατηρεί την μικρή που μόλις είχε βγεί από το μπάνιο, και να της λέει:

 «Πώς εμφανίζεσαι έτσι; Πρέπει να ντρέπεσαι για το πιπί, για τον ποπό, για τα στήθη σου! Και πάψε επιτέλους να τρίβεσαι˙ γιατί θα πρηστείς και θα κλαις από τον πόνο!» Σήμερα που η κόρη της είναι επτά χρόνων, η φιλόλογος κλείνει την τηλεόραση, όταν αυτή προβάλλει έναν άνδρα και μιά γυναίκα να φιλιούνται ερωτικά, λέγοντας στην κόρη της «απαράδεκτο». Ο Δήμος, επίσης, πληροφορήθηκε, ότι η κυρία φιλόλογος ενέδιδε ερωτικά σε έναν άνθρωπο που, σιχαινόταν αισθητικά, αλλά του καθόταν, γιατί τα οικογενειακά βάρη ήταν ασήκωτα! Δηλαδή η κυρία εβιάζετο με την θέλησή της για τα λεφτά! Κατά τα άλλα, προστάτευε την κόρη της από την ανηθικότητα του ερωτικού φιλιού, λέγοντας: «Απαράδεκτο».

  Μιά γειτόνισσά του τσίριζε από το τηλέφωνο στον φωτογράφο, που φωτογράφησε και βιντεοσκόπησε τα βαφτίσια της κόρης της, να κόψει την σκηνή, όπου η ίδια γλύφει παγωτό σε χωνάκι,  για να μην την δεί η κόρη της, όταν μεγαλώσει, και πάει το μυαλό της αλλού, σχηματίζοντας κακή εντύπωση για την μητέρα της˙ εδήλωσε δε στον φωτογράφο, συνεχίζοντας τις τσιρίδες, ότι μεθαύριο θα προστατεύσει την κόρης της από το μαγάρισμα των ανδρών.

  Ο Δήμος, αποκλεισμένος από τους ευνούχους ψυχασθενείς, προσπαθούσε, για να μην τρελαθεί, να αρκεσθεί στην άθληση και στο διάβασμα που εξηρτώντο από αυτόν. Αλλά δεν ήταν εύκολο, να απαρνηθεί τον έρωτα! Ο καιρός περνούσε για τον Δήμο, με άθληση, διάβασμα και με το κυνήγι του έρωτος-χίμαιρα μέσα, στο Ευνουχιστάν, επικοινωνώντας με ελάχιστους ανθρώπους, λιγότερους από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Ένας από αυτούς ήταν, ο Άλκης, ο οποίος είχε την ίδια νοοτροπία με τον Δήμο˙ όμως μιά μέρα του είπε: «Είμαστε βολεμένοι, δεν κινδυνέψαμε να πάμε φυλακή, πολεμώντας το σύστημα, ούτε μιά μολότωφ δεν πετάξαμε˙ το μόνο που κάναμε, ήταν που αρνηθήκαμε την οικογένεια». Ο Δήμος απήντησε: « Για να τα λες αυτά, σημαίνει, πως δεν είσαι και τόσο βέβαιος, για το ότι η σεξουαλική απελευθέρωση των ανθρώπων και η  απαλλαγή τους από την μονογαμική πανούκλα αποχής έρωτος, θα τους οδηγούσε σε άλλη θεώρηση ζωής, οργανώνοντας την κοινωνία σε μιά αυτοδιευθυνόμενη κοινοκτημοσύνη.

Εάν επίστευες, ότι κατέχεις μία από τις μεγαλύτερες ( εάν όχι την μεγαλύτερη), αλήθειες του ανθρωπίνου προβλήματος, που οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση ούτε να την ακούσουν, (απόδειξις διά το μέγιστον του προβλήματός τους), και την οποίαν έχουμε, επανειλλημένως, εκφράσει δημοσίως, δεν θα αισθανόσουν μειονεκτικά, έναντι, εκείνων που μπήκαν ή κινδυνεύουν, να μπούν φυλακή, εμφανιζόμενοι, ότι μάχονται το σύστημα και τον πολιτισμό του, επιδιώκοντας την ανατροπή τους, χωρίς όμως να χτυπούν την ρίζα τους, ώστε να ξεριζωθούν και να μη ξαναεμφανισθούν ποτέ. Ο εκμεταλλευτικος πολιτισμός και οι πάσης φύσεως ινστρούχτορές του, δεν φοβούνται μιά αυτοδιευθυνόμενη κοινοκτημοσύνη, δίχως τις στέρεες βάσεις μιάς ελεύθερης ερωτικά  (πολυγαμικής) παιδείας των μελών της.

Γι' αυτό και δεν είχαν πρόβλημα, να παρουσιάσουν τον θεάνθρωπό τους αντικομφορμιστή, αντιπλουτοκρατικό, εχθρό της πολύωρης εργασίας, να μαστιγώνει τους εμπόρους, αναποδογυρίζοντας τους πάγκους με τα φλουριά τους, να προτείνει σε εκείνους που έχουν δύο χιτώνες, να δώσουν τον έναν, να αποκλείει στις ομιλίες του τους πλούσιους από την βασιλεία των ουρανών, να θαυμάζει τα κρίνα που αυξάνουν, χωρίς να κοπιάζουν και χωρίς να γνέθουν, ξεπερνώντας, ακόμη,  και το μεγαλοπρεπές ντύσιμο του Σολομώντος. Την ρήση του δε, για τα κρίνα, μέχρι και ο Λαφάργκ την χρησιμοποίησε στο βιβλίο του, "Το δικαίωμα στη τεμπελιά", επιχειρηματολογώντας, κατά της πολύωρης-εξοντωτικής εργασίας, που ο εκμεταλλευτικός πολιτισμός επιβάλλει στους υπηκόους του, μη αφήνοντας σ' αυτούς ελεύθερο χρόνο, ο οποίος σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την απόκτηση της αρετής.

Απέφυγαν όμως, επιμελώς, να εμφανίσουν έναν θεάνθρωπο ερωτικό˙ αντιθέτως μάλιστα, σύμφωνα με το ευαγγέλιο, ο θεάνθρωπός τους, όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον κεφ. ε’ παράγραφοι 27,28, 31,32,  δεν απαγορεύει την μοιχεία μόνο με την έννοια της απιστίας, της απάτης ( που γίνεται κρυφά μέσα στον γάμο), αλλά απαγορεύει κάποιον, να χωρίσει την γυναίκα του, και να παντρευτεί άλλη, όπως, απαγορεύει να παντρευτεί κάποιος γυναίκα διαζευγμένη, θεωρώντας, ότι και αυτές είναι πράξεις μοιχείας. Επίσης θεωρεί μοιχαλίδα την γυναίκα εκείνη, που θα παντρευτεί άλλον άνδρα, αφού ο σύζυγός της την έδιωξε, χωρίς εκείνη να πορνευτεί, δηλαδή να τον έχει απατήσει.

Ακόμη, ο θεάνθρωπος (τον οποίον έσπειρε ο κρίνος), έλεγε: «Εγώ δε λέγω υμίν, ότι ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού». Επίσης,  δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι, ο Σωκράτης, στην πολιτεία που οραματίστηκε, πρότεινε για την τάξη των επικούρων φυλάκων, μαζί με την κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών, και την κοινοκτημοσύνη των γυναικών και των παιδιών, σαν το μεγαλύτερο αγαθό της πόλης, το οποίο θα ένωνε τους πολίτες, ξεριζώνοντας τον ατομικισμό της μονογαμικής οικογένειας, ο οποίος οδηγεί τον καθένα να ενεργεί για λογαριασμό του, υπονομεύοντας τον διπλανό του και το κοινωνικό σύνολο. Ο Σωκράτης πρότεινε επίσης, να πηγαίνουν οι φύλακες τα παιδιά τους στο παιδοκομείο, κοντά σε κάποιες παραμάνες, και όταν αυτοί θα οδηγούσαν τις μητέρες των παιδιών στο παιδοκομείο, για να τα θηλάσουν, να επινοούσαν κάθε τέχνασμα, για να μην αναγνωρίσει καμιά μητέρα το παιδί της.

Τα παιδιά που θα γεννιόντουσαν από τους ακμαίους, θα ανατρέφονταν με μουσική ( ο όρος “μουσική” δεν ταυτίζεται με τον σημερινό όρο, ο αρχαίος ελληνικός όρος ήταν ευρύτερος˙ συνδεόταν με τις Μούσες, τις θεότητες-προστάτιδες των καλλιτεχνικών και πνευματικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου),  και γυμναστική, υπό την επίβλεψιν της πολιτείας, και όχι κάτω από την επιρροή του κάθε αδαούς, τραυματισμένου - ψυχικά άρρωστου - ακατάλληλου γονιού, όπως γίνεται μέχρι σήμερα.

Ανέφερε επίσης, ο Σωκράτης, τις στερήσεις και τα βάσανα που υφίστανται οι οικογενειάρχες, κατά την ανατροφή των παιδιών και κατά την εξοικονόμηση χρημάτων, για να προμηθευτούν τα αναγκαία για την οικογένειά τους υλικά αγαθά, άλλοτε δανειζόμενοι, άλλοτε αρνούμενοι να τα πληρώσουν˙  επίσης αναφέρει, ότι αυτά που με κάθε τρόπο εξοικονομούν, τα αφήνουν στις γυναίκες και στους οικείους, δίνοντάς τους αυτά για αποταμίευση, και σχετικά με αυτά, το πόσα και ποιά παθαίνουν, είναι φανερά και αγενή και ουκ άξια λέγειν. «Πράγματι είναι φανερά ακόμη και σε τυφλό», απήντησε, ο Γλαύκων, στην παρατήρηση του Σωκράτη˙ ο Γλαύκων που ήταν φίλος του Σωκράτη και αδελφός του Πλάτωνα.

 Ένα ακόμη ρηξικέλευθο χαστούκι στην εκμεταλλευτική ηθική,

ήταν η πρόταση του Σωκράτη για ελεύθερη και κατά βούλησιν συνέυρεση ανδρών και γυναικών, όταν περάσουν την ηλικία της τεκνοποίησης , που για την γυναίκα άρχιζε από τα είκοσι και τελείωνε στα σαράντα και για τον άνδρα άρχιζε από τα τριάντα και τελείωνε στα πενήντα πέντε˙ αρκεί να απέφευγαν την αιμομιξία (λόγω ομαδικής οικογένειας) και την εγκυμοσύνη.

 Ο Σωκράτης, αν και έχει χαρακτηρισθεί ολιγαρχικός και πρόδρομος του Χριστιανισμού, στο τελευταίο έργο του, την "Πολιτεία", αν και δεν εξαλείφει πλήρως την αδικία μεταξύ των ανθρώπων, αφού υποτιμά τις κοινωφελείς εργασίες των γεωργών δημιουργών ( τις οποίες πρέπει, όλοι να επωμιζόμεθα ως κοινωνικά αναγκαίες, καθιστώντας αυτές εύκολες, ολιγόωρες, ανώδυνες, αφού ευχάριστες δεν μπορούν ποτέ να γίνουν), αποκλείοντας αυτούς από την εξουσία, μη αποδεχόμενος τον χερνήτη διανοούμενο και μη αναγνωρίζοντας στους χερνήτας το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου, την δυνατότητα του φιλοσοφείν, παρ' όλα αυτά, ομολογεί αφ 'ενός, ότι η μεγαλύτερη και οξύτερη από τις ηδονές είναι η αφροδισιακή , και αφ' ετέρου  ότι για να λείψουν η έχθρα και ο δόλος από τις σχέσεις των ανθρώπων, πρέπει οι άνθρωποι μέσα από μιά καθολική κοινοκτημοσύνη, να διαμοιράζονται τα υλικά αγαθά, και κυρίως να διαμοιράζονται τον έρωτα. Αυτά προφανώς ήταν τα καινά δαιμόνια που έσπερνε, ο Σωκράτης, εξαιτίας των οποίων κατεδικάσθη εις θάνατον. Αλλά οι ιθύνοντες που γράφουν την ιστορία, όπως αρμόζει στα συμφέροντα και στις αξίες-απαξίες τους, είχαν και έχουν κάθε λόγο να αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια της καταδίκης του Σωκράτη σε θάνατο, διότι δεν πρέπει να αποκαλυφθεί η αχίλλειος πτέρνα του εκμεταλλευτικού πολιτισμού.

Γι' αυτό Άλκη, εάν πιστεύεις ότι η σεξουαλική απελευθέρωση των ανθρώπων, θα συμβάλλει στον σχηματισμό ενός ήπιου κόσμου σκεπτικού, οικοδομώντας μιά άλλη κοινωνία, τότε μην εντυπωσιάζεσαι από τα πυρά εκείνων που μπαίνουν φυλακή για πράξεις κατά του συστήματος, διότι τα πυρά τους είναι άσφαιρα· εφ' όσον δεν αρθρώνουν λέξη εναντίον της μονογαμικής αποχής έρωτος και της νομοτέλειάς της, της μονογαμικής ασφυκτικής οικογένειας, που ακρωτηριάζουν τις ψυχές, έτσι, ώστε οι πωρωμένοι άνθρωποι, να είναι ανίκανοι να αισθανθούν.»

Άλκης: Αφού τα πυρά τους είναι άσφαιρα και είναι ακίνδυνοι, γιατί τους βάζουν φυλακή;

Δήμος:  Εσύ διακρίνεις κανέναν κίνδυνο; Μήπως η δραστηριότητά τους αυτή, άλλαξε την νοοτροπία των ανθρώπων, ώστε να νοιώσουν, να σκεφθούν και να φθάσουν στο σημείο, να αναζητήσουν έναν άλλον τρόπο ζωής; Προλαβαίνω την διά ερωτήσεως απάντησή σου, και ανταπαντώ˙ ότι ούτε ο δικός μου ο λόγος περί σεξουαλικής απελευθέρωσης, άλλαξε την νοοτροπία των ανθρώπων˙ όμως εγώ είμαι αποκλεισμένος από όλους, αφού με μισούν! Γιατί τους θυμίζω το πρόβλημά τους. Καλύτερα να προκαλώ το μίσος και την οργή των εξαρτημένων από τα αυτοκίνητα και τα ιταλικά πλακάκια, παρά να προκαλώ την θυμιδία και τον σνομπισμό τους, μιλώντας για κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται στις συνελεύσεις των εργαζομένων. Εσύ θα προέτρεπες κάποιον, να κολυμπήσει, ενώ βρίσκεται σε κώμα, διασωληνομένος, στην εντατική; Ο οργισμένος φόβος που προκαλώ στους μικροαστούς και όχι μόνο, δείχνει πιο είναι το πρόβλημα, στο οποίο πρέπει να εγκύψουμε.

 Η συναισθηματική πληρότητα, η νηφαλιότητα που χαρίζει το συχνό ερωτεύεσθαι που προτείνω (το οποίο είναι απότοκο της πολυγαμικής φύσης του ανθρώπου, η οποία καταπνίγεται, όμως, υπάρχει ως δυνατότητα), είναι αυτό, που, εάν υιοθετηθεί από τους ανθρώπους σαν τρόπος διαπαιδαγώγησής τους, θα ξεκλειδώσει τις αρετές τους, διώχνοντας από τις ψυχές τους τα βακτήρια της εξιδανίκευσης των υλικών αγαθών, της φιλοδοξίας, της καριέρας, του ανταγωνισμού, του ατομικισμού˙ έτσι, επιτέλους, θα υπάρξει κατάλληλο έδαφος, να καλλιεργηθούν τα οράματα, για τα οποία μπαίνουν φυλακή κάποιοι.

 Οι άνθρωποι, παύοντας, να είναι μαλωμένοι, πρώτα με τον ίδιο τον εαυτό τους, θα νοιώσουν τον άλλον, φίλο, και όλη την γή σπίτι τους. Άλκη, η συνταγή είναι σίγουρη˙ δοκιμασμένη από πολύ παλιά, πριν εμφανισθούν η ιδιοκτησία, η δουλεία, η πορνεία, η παιδεραστία, οι βιασμοί και όλα τα απόβλητα της μονογαμικής επιβολής, η οποία αρρωσταίνοντας διά της αποχής, αίσθηση και νού, στηρίζει το εκμεταλλευτικό οικοδόμημα. Η άρχουσα τάξη δεν είναι αυτή που οι επαναστάτες κόπτονται να ανατρέψουν, αλλά εκείνη που από τα γεγονότα αναγορεύεται˙ και τα γεγονότα διατρανώνουν την πρωτοκαθεδρία της μονογαμίας ως ιθύνουσας επόπτριας! Του εκμεταλλευτικού πολιτισμού παντάνασσας!

 Τα τέσσερα πέμπτα, τουλάχιστον, της συνολικής ύπαρξης της ανθρωπότητας, όπως, ο Μόργκαν, αναφέρει στο βιβλίο του, "Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ", ανήκουν στις προϊστορικές βαθμίδες πολιτισμού της αγριότητας και της κατώτερης βαρβαρότητας, των οποίων η κοινωνικοπολιτική έκφανση ήταν η πολυγαμική κοινοκτημοσύνη. Το υπόλοιπο ένα πέμπτο, το μοιράζονται οι βαθμίδες της μέσης, της ανώτερης βαρβαρότητας και ο πολιτισμός. Στην μέση βαρβαρότητα είχαμε κοινοκτημοσύνη με ελεύθερο ζευγάρι ενδοτικό στην ποικιλότητα των προκλήσεων του έρωτος· ενώ η μονογαμία εμφανίστηκε στο ανώτερο στάδιο βαρβαρότητας, εδραιώνοντας τον πολιτισμό, ο οποίος έχει διανύσει ένα πολύ μικρό διάστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

 Όπως καταλαβαίνεις Άλκη, η πολυγαμία ήταν τόσο γλυκιά, που οι άνθρωποι χρειάστηκαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια για να αποστασιοποιηθούν από αυτήν, και να περάσουν στην πυόρροια,  που αποκαλούν πολιτισμό διά στρατιωτικού νόμου, που η μονογαμία επέβαλλε. Μπορεί, η συνταγή να μην εισακούγεται και ίσως να μην εισακουσθεί ποτέ˙ αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορικά τεκμηριωμένη δραστικότητά της. Η σεξουαλική απελευθέρωση των ανθρώπων η οποία θα σημάνει την επιστροφή τους στην πολυγυνία και στην πολυανδρία, αποτελεί για τον εκμεταλλευτικό πολιτισμό τον ασκό του Αιόλου, που, δυστυχώς, ούτε ο χώρος της αμφισβήτησης, μέχρι στιγμής, αντέχει να τον ανοίξει.

Άλκης: Ίσως έχεις δίκιο. Οι άνθρωποι θυσιάζοντας τον έρωτα στους βωμούς των υλικών αγαθών, της φιλοδοξίας και του καθωσπρεπισμού της μονογαμικής οικογένειας, είναι ζήτημα, εάν ερωτεύονται έστω και μιά φορά στην ζωή τους. Εάν ένοιωθαν πλούσιοι εσωτερικά (συχνά ερωτικά εκφραζόμενοι), από τον καναπέ του ξάγναντου αναπαυόμενοι, θα θεωρούσαν απαξίες, τις διαχρονικά ποτισμένες με την δυστυχία τους αξίες.

 Δεν θανατώνει η μπαρούτη τον ατομικισμό του μικροαστισμού! Μα η ερωτική διάθεση η οποία υπάρχει, εφ' όσον είμαστε σε θέση, να ανταποκριθούμε διαδοχικά ή ταυτόχρονα, στα ποικίλα ερεθίσματα των ανθρωπίνων μορφών με την εσωτερικότητα που αυτές εμπεριέχουν.

Δήμος: Ο αποκλεισμός του έρωτος που επιβάλλουν οι άνθρωποι στους εαυτούς τους, τους στεγνώνει, τους σκληραίνει, τους μαραζώνει, τους τρελαίνει.

Εν ονόματι της δυστυχίας μας!

Εν ονόματι της απαξιωμένης ζωής μας!

Μέχρι να πεθάνουμε, δεν θα πάψουμε, να τους ενοχλούμε, θυμίζοντάς τους, ότι νοσούν.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σε κάθε γυναικός το μέτωπο είναι γραμμένο,

δεν θέλω το αρσενικό!

Και κάθε αρσενικό φωνάζει,

είμαι έτοιμος να εξευτελιστώ!

Ουδείς στην δωροδοκία αντιστέκεται,

μόνο η αλήθεια αγέρωχη την απειλεί!

Ο εθελούσιος βιασμός της γυναικός κυριαρχεί.

Στο πέρασμα του χρόνου

ο άνδρας την γυναίκα αλυσόδεσε,

κι αυτή τις αλυσίδες ερωτεύθηκε.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Προς φίλια πυρά!

Όταν οι σωματοψυχές απαγορεύεται νά' ναι κοινές,

πώς τα κοινά θα γίνουν αρεστά,

στους πολλούς την εξουσία διανέμοντας;

Πώς οι καρδιές θα σημάνουν κτήση κοινή,

με ανακούφιση ανασαίνοντας;

Κι εσείς πυρά συντροφικά,

την κοινογαμία πολεμάτε!

Πόσο των αντιπάλων μας αντίπαλα είστε;

-----------------------------------------------------------------------------------

Ανενδοιάστως

Η ψυχή δεν θ' ανταμώσει το αέτωμα του αυγερινού,

η οδύνη νικήτρια εστέφθη στην δίνη του κατατρεγμού.

Της ανίας οπαδοί το απάντεχο ξορκίζουν˙

η ελπίδα που την σκοτώνουν, παιδί ονομάζεται,

η χαρά που την σταυρώνουν, λαγνεία! Και δικάζεται.

Τις αλυσίδες σας υμνείτε!

Στων αντιφάσεων τα δεσμά

εγχειρίδιο αιχμηρό ακονίζω,

τον δραπέτη ζηλεύοντας.

-----------------------------------------------------------------------------------

          Νατάσα                     

Από χρώμα βαθύ, αραιό,

τον ρούν του χρόνου συλλογίζομαι.

Επέμεινα χωρίς να υπομείνω

στον χρόνο τον αήττητο,

τον ηττημένο από τον ίδιο

που επαναλαμβάνεται προπαγανδίζοντας υπέρ της πραότητος

ενώ ταχέως χάνεται στην γενεσιουργό

αιτία της ανυπαρξίας του την κίνηση

και την θυγατέρα της μεταβολή.

Η παρουσία σου στην σκέψη,

την νοσταλγία οικεία καθιστά,

το συγκυριακό αντάμωμα, προσδοκία φιλίας εμήνυσε,

η φιλία προσδοκία παρέμεινε.

Των στιγμών το εφήμερο την μνήμη κυβερνά.

Η αβρότητα που νοιώθω, η αβρότητα που νοιώθεις,

την ώσμωσή τους

στης λυκαυγής το σκίρτημα ομολογούν.

Πόσες προσμονές, λύπες, παραδοχές σε εμβάλλουν;

Αγέρες εποφθαλμιούν το γίνωμά σου.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ρωτάς όταν κοιτάζεις,

το χαμογέλιο σου ερώτηση είναι.

Μαλλιά μαύρα, ζεστά μαύρα μάτια,

τρυφερότητας θύμησες.

                     Προσχήματα!

Ρωτάς όταν κοιτάζεις,

το χαμογέλιο σου ερώτηση είναι,

λυσσαλέα την φενάκη μάχεται,

με αυταπάρνηση την φενάκη υπερασπίζει.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ένας Λέων βρυχάται: «Επιτρέψτε στους ανθρώπους το αισθάνεσθαι, που η μονογαμική ηθική απαγορεύει. Μιλώ εγώ που θέλω επτά κιλά κρέας την ημέρα για να σταθώ στα πόδια μου. Στην πείνα μου μπροστά και στον κίνδυνο του θανάτου, δεν υπολογίζω τίποτα! Και σένα θα φάω άνθρωπε αν βρεθείς στον δρόμο μου όταν πεινώ˙ όμως όταν την πείνα μου κορέσω, είμαι τεμπέλης κι αδιάφορος˙ δεν κοπανώ,  σε χιλιάδες πάπιες ζωντανές,  τα  συκώτια  τους, όσπου να  τα   λιώσω,     για  να  φτιάξω  φουαγκρά   να  πουλιέται  στα  μπακάλικα. Δεν βγάζω το δέρμα των ζώων, να το δωρίσω στα θηλυκά, για να μου κάτσουν, όπως σε εκείνον τον έρμο, τον κροκόδειλο που,

για να τον γδάρουν, του περνούν ζωντανό σιδηροκατασκευή μέσα στο κεφάλι, συντρίβοντάς του τις σιαγόνες. Δεν βρωμίζω την θάλασσα με πετρέλαιο, δεν ρίχνω σ' αυτήν δυναμίτη, για να  πουλήσω τα ψάρια της, δεν στέρεψα εγώ τα πηγάδια ,ρίχνοντας μέσα θειάφι, δεν έσπειρα στην γη στρυχνίνη, δεν γέμισα κάρβουνο τον ουρανό, δεν εξαπέλυσα γενοκτονίες.

 Τίποτε όρθιο δεν άφησες! Κι όπου νά' ναι καταρρέεις˙ αφού πρώτα κατετρόπωσες εμένα τον Λέοντα, τον Τίγρη κι' άλλα ρωμαλέα ζωντανά! Όχι λόγω της μυϊκής υπεροχής σου που υπολείπεται της δικής μας, αλλά, λόγω της προίκας που σου χάρισε η φύση σε νόηση. Είναι δε, τόσο μεγάλο το προίκισμά σου, ώστε να υπονομεύει και την ίδια την υπόστασή σου. Για φαντάσου! Αν διαθέταμε κι εμείς την νόηση που εσύ διαθέτεις, τα ίδια και χειρότερα από σένα θα κάναμε;

 Είναι εξουθενωτικές της ζωής οι αντιφάσεις! Να τις αμβλύνεις προσπάθησε˙ εκφράσου όπως η φύση ορίζει, υπακούοντας στην ερωτική σου διάθεση, η οποία σε οδηγεί να συνευρίσκεσαι με ανθρώπους πολλούς, χαρίζοντάς σου εκτόνωση και νου καθαρό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                       

 Ο βοσκός τα πρωινά λειβαδότοπους, βουνά αγναντεύει,

στων ρεμβασμών τις σιωπές το λιόγερμα αφομοιώνει,

των ζωντανών το τρίχωμα κουρεύει, το γάλα ζουπιχτά μαζεύει

να φτιάξει βούτυρο, τυρί.

Η χρησιμότητα, της ομορφιάς τα βλέμματα αποσπά!

Μα ο βοσκός ντρέπεται! Κατώτερο τον θεωρούν˙

γυναίκα δεν σταυρώνει!

Και οι χωρικοί καλύτερα στον Τάρταρο! Παρά βοσκοί.

Ποιός δεν θα πήγαινε βοσκός ,

αν λυγερές στους λόφους ανεβαίναν,              

παγούρια να μοιράσουνε σε διψασμένων χέρια;

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το μεγάλωμα των παιδιών δεν μπορεί να καταργεί την ατομικότητα των μελών μιας κοινωνίας˙ δεν μπορεί να παρακινεί τα μέλη της, να αλληλοεξοντώνονται στον βωμό της ανατροφής των παιδιών, ώστε να παίρνουν την σκυτάλη της αλληλοεξόντωσης, οι αυριανοί ενήλικες που τώρα ή κάποτε ήσαν παιδιά.

Η γυναίκα μου! Ο άντρας μου! Το παιδί μου! Όλοι οι άλλοι είστε εχθροί μου!

Μην αγκαλιάζεστε, μην φιλιέστε, μην αισθάνεστε, μην επιθυμείτε! Είναι ατιμία, είναι ντροπή, είναι αμαρτία!

Η συσσώρευση των υλικών αγαθών είναι ο Θεός!

Η φόνισσα πατρίδα είναι η Παναγία!

Στα όπλα! Ο καθένας για το τομάρι του να μεριμνά˙ ποδοπατώντας, πυρπολώντας, σφάζοντας ν'αρπάξει όσα μπορεί πιο πολλά.

Αυτά είναι τα ευαγγέλιά σας, τα σχολειά σας, τα όνειρά σας.

Όλες οι γυναίκες είναι ολoνών!

Όλοι οι άνδρες είναι των γυναικών!

Τα παιδιά μου που είναι αλλωνών, που είναι ολoνών, μεγαλώνουν με παιδιά στ' ακρογιάλια, στα δάση, στα βουνά˙ μέσ' απ' το παιχνίδι, τον διάλογο, τον έρωτα˙ αυριανοί ομοτράπεζοι σε κάθε της ζωής έκφανση.

Υ.Γ. Η μονογαμική ασφυκτική οικογένεια που ουσιαστικά καταργεί τον έρωτα, ευνουχίζοντας τους ανθρώπους, είναι (μαζί με την μητέρα της, την μονογαμική αποχή έρωτος) η μήτρα του ατομικισμού -μικροαστισμού˙ δηλαδή της διαρκούς ενασχόλησης των ανθρώπων με το κυνήγι των υλικών αγαθών, καθώς και της καταξίωσης των ανθρώπων μέσω της απόκτησης των υλικών αγαθών, εξοντώνοντας ο ένας τον άλλον.

Δυστυχώς,  την μονογαμική οικογένεια ασπάζεται και ο χώρος της αμφισβήτησης και της ανατροπής.

Του σαπουνιού την φούσκα ναρκοθετείτε

φίλοι αντιεξουσιαστές!

Στα θεμέλια του εκμεταλλευτικού πολιτισμού, πριόνι ακονίζω.

Ένα πριόνι δεν αρκεί. Θά' ναι λυσιτελές!

Σαν τρίζουν τα θεμέλια από των πριονιών τις ορδές.

Μην εγκολπώνεστε την εκμεταλλευτική ιδεολογία.

Όσοι θέλουν άλλη κοινωνία,

κηρύττουν την πολυγαμία!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                     Πυγμή                         

Όχι πως δεν θά' παιρνα πιστόλι,

όχι πως δεν θα μάτωνα αυτόν που με κλωτσά,

αυτόν που μ' απαγόρεψε την σκόλη,

αυτόν που εκδιώκει την χαρά.

Η κοινωνία των ανθρώπων μιά λαιμητόμος είναι,

που τα γρανάζια της λαδώνουν κάθε μέρα,

τα καθάρματα οι πλούσιοι κι οι ρουφιάνοι τους οι φτωχοί.

Άσπονδοι εχθροί μου είναι όλοι!

Μιά γάτα τα μάτια της κλείνοντας,

στα πόδια μου τρίβεται.

Κι όσοι πρόταξαν πιστόλι

στην αδικία, στην κατάντια, στην προσβολή,

πυροβόλησαν δίχως βόλι,

δίχως του έρωτα την ηδονή.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

           

               

Μιά σκληρότητα ταυτόχρονα μιά καρτερία

τα μάτια σου εκπέμπουν,

έναν ρομαντισμό που δεν είναι καθόλου σίγουρος

για τον εαυτό του, ένα μακρόπνοο τι;

Η μορφή σου προκαλεί τον ποιητή,

διά το διά λόγου σκιαγράφημά της.

Η θλίψη είναι σοβαρότης; Η σοβαρότης θλίψη;

Εκείνος που αφουγκράστηκε το θρόϊσμα

των μαλλιών σου, εκείνος μόνο μπορεί να απαντήσει.

Τα ειωθότα σε φοβούνται! Ίχνη παλίρροιας σ' οδηγούν!

Τα ρόδα νοιώθουν άβολα στην αγκαλιά σου,

ενώ οι στιλβωμένες απ' της ρητίνης το λάδι δάδες

οι αναμμένες, φιλοξενίας αρίστης τυγχάνουν.

-----------------------------------------------------------------------------------

Τι θα έγραφα εάν ήσουν, εάν έμενες΄ όμως , όμως δεν στάθηκες.  < Una mattina mi son svegliato > .

Τα μαύρα χρώματά σου αγέρωχα στέκονται

παραστάτες του απροσπέλαστου.

Η σιωπή σου την σιωπή διακυβεύει.

Τα ρηχά επισκέπτεσαι δίχως να θέλγεσαι από δαύτα,

ξέρεις ότι δεν θέλγεσαι από δαύτα.

Ψηλή, ξερακιανή, με την κατράμικη ωχράδα σου,

που τους κονδυλοφόρους διεγείρει,

στα πυροβόλα φλεγματική θα σταθείς,

την δυσαπόκτητη ειρήνη απεικονίζοντας.

Μελάνι της φαντασίας μου στο στέρνο σου στάζει,

η έκφραση αυθαίρετα χαράζει;

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

         

Στα κακοτράχαλα, στα σφαλιστά παράθυρα, στα σώματα

τα αθώπευτα υπήρξαν νίκες μου που δεν αντίκρυσα ποτέ;

Λέανδρε, πόσες νύχτες επάνω στις επιστολές μου

αποκοιμήθηκες;

Κι εσύ Αντιγόνη, πόσες φορές ανένηψες,

την καλημέρα μου γυρεύοντας;

Στα μισά του δρόμου έφθασα με τοπία μολυσμένα και

ανθρώπους που δοξάζουν τον χρηματιστή, τον πρωτοσύγκελο, τον φρούραρχο.

Καθήκον ιερό οι αξίες να αναπαραχθούν!

Τα ιδανικά να λάμψουν!

Ηθικόν ακμαιότατον! Επ' ώμου...άρμ!

Οι αντιρρησίες θα συντρίβονται.

Τα χέρια των δημίων μου θα τα έχουν οπλίσει

ο Σάββας ο φιλόλογος, ο Διονύσης ο μουσουργός, ο Θόδωρος ο μαθηματικός, ο Σπύρος ο γυμναστής, ο Πέτρος ο γιατρός,

ο Κώστας ο μηχανικός, ο κυρ Ανδρέας ο υδραυλικός,

ο Βασίλης ο γεωργός, ο Βύρων ο ηθοποιός,

οι μητέρες οι στοργικές.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Βιβλία ξεφτίζω ρουφώντας τα,

χαράζοντάς τα με μελάνι, με μολύβι,

απ' τον χρόνο κιτρινισμένα,

τσαλακωμένα απ' της αμάθειας το ξέσπασμα,

της κρίσης τον ερεθισμό,

αμφιβολία, διχογνωμία, ενστερνισμό.

Βιβλία ταλανισμένα,

με την αίσθηση συνευρίσκονται,

παφλάζοντα χυμό να δώσουν

στην ηδονή ανάθημα.

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                           Χριστός ανέστη

 Στο φωτογραφείο που διατηρούσε η τριανταδιάχρονη Αναστασία, μπήκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος, και επειδή ήταν Τρίτη του Πάσχα της είπε: «Καλημέρα! Χριστός ανέστη!»

Καλημέρα! Καλημέρα ναύαρχε! «Χριστός Ανέστη!» ξανάπε εκείνος.

Καλημέρα, να' στε καλά! Ανταπήντησε η Αναστασία. «Χριστός ανέστη» διά τρίτην φοράν επέμεινε ο ναύαρχος, λέγοντας στην φωτογράφο: «Εσείς δεν λέτε αληθώς ανέστη; Εμείς τόσα χρόνια έτσι ξέρουμε να λέμε».

-Εγώ δεν λέω τέτοια κουβέντα˙ όμως σας ευχήθηκα να είστε καλά.

-Δηλαδή δεν πιστεύεις στην ανάσταση του κυρίου μας; Άρα δεν είσαι χριστιανή˙ χριστιανή όμως σε βάφτισαν, είπε ο ναύαρχος.

-Χριστιανή με βάφτισαν ναύαρχε, σε ηλικία που άλλο από φαγητό, κακά και νάνι, δεν μπορούσα να σκεφτώ και να κάνω˙ έτσι τους βάφτιζαν όλους, με το ζόρι! Αλλά και τώρα που δεν είναι υποχρεωτική η βάφτιση, λόγω μη προσκομίσεως σχετικού πιστοποιητικού για την εγγραφή των παιδιών στα σχολεία, είναι τόσο υστερικά ριζωμένο το θρησκευτικό συναίσθημα στους ανθρώπους, που σχεδόν όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βαφτίζουν ονομάζοντας τα παιδιά τους χριστιανούς, χωρίς να δώσουν στα παιδιά, αφού πρώτα μεγαλώσουν, την δυνατότητα να κρίνουν την φιλοσοφία, την ιστορία, καθώς και την συμβολή της χριστιανικής θρησκείας στην διαμόρφωση της προσωπικότητας των ανθρώπων˙ ας αφήσουμε τον τρόμο που νοιώθουν τα νεογέννητα, σπαράζοντας στο κλάμα, από το φρικιαστικό μυστήριο της βάφτισης!

 Η θρησκεία είναι ένας από τους μεγάλους κρίκους που συνέχουν τον πολιτισμό μας˙ ο μεγαλύτερος κρίκος είναι η μονογαμία-αγαμία, που επίσης ως βάση τους έχουν οι θρησκείες.

 Η θρησκεία ξεπηδά από τη αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου να διερευνήσει τα αίτια της ύπαρξής του, αλλά και της ζωής ολόκληρης˙ και ακόμη δυσκολότερα, να προσεγγίσει την ανοίκεια, ασυμφιλίωτη με τον άνθρωπο ιδέα του θανάτου.

 Η έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου, πάντα, και από τα χρόνια των πρωτογόνων, σε θρησκεία μετουσιώνετο, μόνον που δεν υπενόμευε τον έρωτα, αχρηστεύοντας το αισθάνεσθαι, όπως διαπράττουν οι θρησκείες του εκμεταλλευτικού  πολιτισμού με ολέθριες συνέπειες για την ψυχοσωματική υγεία των ανθρώπων, προτάσσοντας ως κύριο επιχείρημά τους, ότι ο πατερούλης της ηθικής ο  θεός, θέλει τους ανθρώπους ανέραστους˙ έτσι, οι άνθρωποι, όντες ανέραστοι, δίνονται με πάθος στην ανταγωνιστική εξόντωση ανθρώπου από άνθρωπο, που απαιτεί το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας, στο οποίο τους σπρώχνει η εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, ελλείψει ευχαριστήσεως και ενδιαφέροντος.

-Τι είναι αυτά που ακούω; Καλά βρε Αναστασία, δεν συμφωνείς με την θρησκεία της αγάπης, του Χριστού μας την πίστη την αγία που είναι η αγάπη; Εάν δεν υπήρχε η θρησκεία να ανακόψει τον εγωισμό του ανθρώπου, θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον!

-Ενώ τώρα ναύαρχε, βοηθούμε ο ένας τον άλλον!

-Χωρίς την θρησκεία θα ήμασταν χειρότερα!

-Πόσο χειρότερα ναύαρχε; Υπάρχουν χειρότερα από την αλληλοεξόντωση, την μολυσματική καταστροφή του περιβάλλοντος, το πυρηνικό ολοκαύτωμα; Άκου ναύαρχε, οι θρησκείες και συγκεκριμένα ο χριστιανισμός διά τον οποίον

ομιλούμε, απαγορεύουν τον έρωτα, κάνοντας τους ανθρώπους φιλοχρήματους, φίλαρχους, δολοφόνους˙ άρα, για ποιά αγάπη μου μιλάς; Όταν ο χριστιανισμός χτυπά την αγάπη στην ρίζα της, που είναι η αβρότητα του έρωτα! Αλλά, εκτός από αυτό που μόλις τώρα ανέφερα, ο χριστιανισμός κάνει το εξής πρωτοποριακά διαστροφικό˙ ξεπερνώντας, ακόμη,  και την παθητική καρτερία των στωικών, μας επιβάλλει την ανοχή, την θαλπωρή προς τα καθάρματα, και αυτό είναι εμφανές τόσο στην παραβολή του ασώτου, όσο και στις ανατριχιαστικές παραγράφους 44 του κεφαλαίου Ε’ του κατά Ματθαίου ευαγγελίου, και 4 του κεφαλαίου ιζ’ του  κατά Λουκάν.

Σε αυτές τις παραγράφους ο θεάνρωπός σας, σε αντίθεση με τον Αριστοτέλη - ο οποίος ισχυρίζεται, αφενός ότι η αρετή ασχολείται με την ορθή κατεύθυνση των συναισθημάτων μας της χαράς, της αγάπης, του μίσους και αφετέρου ότι οι άνθρωποι κάνουν καλά, όταν πράττουν τα κακά για τους εχθρούς τους και τα καλά για τους φίλους τους (όπως στην ρητορική ισχυρίζεται). 

Ακόμη, ο Αριστοτέλης κατανοώντας την εκδίκηση, την κατατάσσει μεταξύ των ευχαριστήσεων, λέγοντας: Η εκδίκηση προκαλεί ευχαρίστηση˙ γιατί αυτό που μας προκαλεί λύπη όταν δεν το πετυχαίνουμε, μας είναι ευχάριστο όταν το πετυχαίνουμε˙ οι οργισμένοι, αν δεν μπορούν να πάρουν εκδίκηση, αισθάνονται εξαιρετικά μεγάλη λύπη, ενώ αν έχουν ελπίδα να το πετύχουν χαίρονται.

Και ο Αριστοτέλης συνεχίζει στην Ρητορική του λέγοντας: Προκαλεί φόβο και η αρετή όταν δέχεται προσβολές - με τον όρο, βέβαια, ότι έχει δύναμη. Γιατί είναι φανερό ότι ένα πρόσωπο που η αρετή του δέχεται προσβολές έχει πάντοτε την τάση να αντιδράσει - τώρα έχει και την δύναμη. «καί αρετή υβριζομένη δύναμιν έχουσα˙

δήλων γάρ ότι προαιρείται μέν όταν υβρίζηται, αεί, δύναται δέ νύν, καί φόβος των δυναμένων τι ποιήσαι».

Όμως ο Αριστοτέλης επιμένει: «Θαραλλέον γάρ η οργή, τό δέ μή αδικείν άλλ'αδικείσθαι οργής ποιητικόν, τό δέ θείον υπολαμβάνεται βοηθείν τοίς αδικουμένοις». Δηλαδή: Η οργή είναι κάτι που δίνει θάρρος˙ το να μην κάνει λοιπόν κανείς αδικίες, να υφίσταται όμως αδικίες είναι κάτι που προκαλεί οργή, και το θείον θεωρείται ότι βοηθεί τους αδικούμενους. Και πάλι ο Αριστοτέλης εξακοντίζει προτρέποντας τους ρήτορας να λένε: «Ουκ αρέσκει δέ μοι τό λεγόμενον˙ δεί γάρ τόν αληθινόν φίλον ως φιλήσοντα αεί φιλείν, και ουδέ τό μηδέν άγαν˙δεί γάρ τούς γε κακούς άγαν μισείν».

Δηλαδή:Αυτό που λένε οι άνθρωποι εμένα δεν μου αρέσει˙ γιατί ο αληθινός φίλος πρέπει να αγαπά σαν να πρόκειται να αγαπά πάντα. Επίσης, ούτε και το μηδέν άγαν μου αρέσει˙ γιατί τους κακούς πρέπει, βέβαια, να τους μισούμε άγαν- και σε αντίθεση με τον αρχαίο Έλληνα εκ Μεγάρων ποιητή Θέογνη, ο οποίος γράφει, πως ευεργετώντας κακούς, δύο τα κακά: και χηρεύεις κτεάνων και χάρις ουδεμία˙ δηλαδή, και χάνεις τα κτήματά σου και ευχαριστώ δεν ακούς˙  σε αντίθεση λοιπόν με αυτούς, ο θεάνθρωπός σας μας παροτρύνει να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευχώμεθα προς τον θεόν αγαθά δι' εκείνους που μας καταρώνται, να ευεργετούμε εκείνους που μας μισούν, να προσευχώμεθα υπέρ εκείνων που μας μεταχειρίζονται υβριστικώς και περιφρονητικώς και μας καταδιώκουν αδίκως, ακόμη και όταν ο διωγμός αυτός γίνεται διά τας θρησκευτικάς μας πεποιθήσεις. Επίσης, εάν μας πταίση ο συνάνθρωπός μας επτά φορές την ημέρα και επτά φορές μας ειπή ότι μετανοεί, οφείλουμε να τον συγχωρούμε.

Χάνοντας, επομένως, την αυτοεκτίμησή μας, ερωτευόμαστε τους αδικητάς δημίους μας, εξιδανικεύοντάς τους, ως απολωλότα πρόβατα που πρέπει, ματαιοπονώντας, να τα σώσουμε,  και φτύνουμε αυτούς που μας τιμούν,  στηρίζοντάς μας.

Τόπο στα καθάρματα! Αυτό σημαίνει χριστιανισμός. Αυτά για το φιλοσοφικό - ψυχολογικό μέρος του χριστιανισμού˙ για να περάσω τώρα στο ιστορικό κομμάτι του χριστιανισμού ναύαρχε, και να σου πω, το κακό που έκανε ο χριστιανισμός στην πατρίδα σου την Ελλάδα.

Αρχίζω με την διά νόμου απαγόρευση του ονόματος «Έλλην», από τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου άγιο Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο τον μέγα και τον Ιουστινιανό . Όποιος προσδιόριζε το γένος του, διά του ονόματος «Έλλην», είχε να αντιμετωπίσει την ποινή του θανάτου, την εξορία, την δήμευσή της περιουσίας του, την απαγόρευση μεταβίβασης της περιουσίας του στα παιδιά του, την αδυναμία απόκτησης ακίνητης περιουσίας και άλλα χριστιανικά φιλάνθρωπα. Συνεχίζω με το κλείσιμο όλων των φιλοσοφικών σχολών της αρχαίας Ελλάδος και το γκρέμισμα των ναών και των θεάτρων των αρχαίων ελλήνων, για να κτιστούν στην θέση τους εκκλησίες. Μίσος από τους χριστιανούς για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ναύαρχε! Μίσος αβυσσαλέο από τον ιουδαϊκής προελεύσεως χριστιανισμό! Ακόμη και αναθεματισμοί ψέλνονται κάθε χρόνο μέσα στις εκκλησίες, σε βάρος των ελλήνων, κυρίως την Κυριακή της ορθοδοξίας˙ μερικούς από αυτούς έχω κρατήσει στο αρχείο μου, διά την επιχειρηματολογίαν μου όταν χρειαστεί, όπως καλή ώρα με σένα˙ στους διαβάζω αμέσως: «Τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα κ.λ.π. ανάθεμα τρίς». «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις ανάθεμα τρίς». «Τοις δεχομένοις και παραδίδουσι τα μάταια ελληνικά ρήματα, ανάθεμα τρίς». «Τοις ευσεβείς μεν επαγγελομένοις τα των ελλήνων δέ δυσσεβή δόγματα, ανάθεμα τρίς». «Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, ανάθεμα τρίς». «Τοις λέγουσιν ότι οι των ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, ανάθεμα τρίς».

Η Ελλάδα ναύαρχε, γνώρισε τρεις μακροχρόνιους ζυγούς: Πρώτα την υποδούλωση στους Ρωμαίους το 146 π.Χ., ύστερα την υποδούλωση στους χριστιανούς με την ανατολή της βυζαντινής αυτοκρατορίας γύρω στο 323 μ.Χ., και τρίτη την υποδούλωση στους Τούρκους το 1453, που αντικατέστησε την χριστιανική τυραννία, η οποία συνεργάστηκε με τον σουλτά-νο, εισπράττοντας για λογαριασμό του δυσβάστακτους φόρους από τους ραγιάδες, τους οποίους φόρους εμοιράζοντο οι δεσποτάδες με την οθωμανική πύλη. Στην πλειοψηφία τους οι χριστιανοί ιερείς ήταν εχθροί της επανάστασης του 1821˙ πολλοί πατριάρχες μάλιστα, την αποκήρυξαν δημόσια! Ο δε Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μετέπειτα άγιος της ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας, λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 21, έλεγε στους σκλαβωμένους έλληνες ότι με την χάριν του θεού έμαθε πως δεν είναι έλληνες, δεν είναι ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλά είναι ορθόδοξοι χριστιανοί.

Δεν θα σταθώ στην εγκληματικότητα των χριστιανών του Βυζαντίου, των σταυροφοριών, της ιεράς εξετάσεως, αλλά θα περάσω στα δισεκατομμύρια της περιουσίας που είχε, έχει και διαχειρίζεται ο κλήρος, και από τα οποία δεν έδωσε και δεν δίνει παρά μόνο κάτι ελεεινά ανθυγιεινά συσσίτια της κοροϊδίας, και δεν βοήθησε, ούτε και τώρα βοηθά παρά μόνο τα παιδιά των παπάδων και των συγγενών τους, τα παιδιά των νεωκόρων και των επιτρόπων των εκκλησιών. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η βοήθεια των κληρικών σε ώρες κρίσιμες για τους λαούς˙ τους θεόληπτους, διεστραμμένους λαούς, που αντί να επιβάλλουν την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την μοιρασιά της στον κόσμο από τον οποίον προέρχεται αυτή η τεράστια περιουσία, γεμίζουν  τις εκκλησίες και σταυροκοπιούνται μόλις περάσουν έξω από αυτές.

-Τι λες βρε; Τι είναι αυτά που λες; Ούτε οι κομμουνισταί δεν θα μιλούσαν έτσι.

-Οι κομμουνισταί της καριέρας και της αυταρχικής οικογένειας της μονογαμικής αποχής έρωτος, ασφαλώς και δεν θα μιλούσαν έτσι˙ δεν διαφέρουν από σένα ναύαρχε.

-Ω! Ω!  Μ' αυτά τα μυαλά θα το κλείσεις το φωτογραφείο.

-Μα αυτό σκοπεύω να κάνω, να το κλείσω˙ έτσι θα γλυτώσω από την ξεφτίλα της πελατειακής σχέσης, που είναι όμοια με την μισθωτή σκλαβιά. Θυμάσαι την προμήθεια που είχες το θράσος να μου ζητήσεις  για τις φωτογραφίες που έβγαλα σε μιά εκδήλωση του πολιτιστικού συλλόγου του οποίου είσαι πρόεδρος; Επίσης θυμάσαι το κουτί με τα κουλουράκια που μου έφερες να με κεράσεις, και μου είπες να τα φυλάξω για να' ρθείς να τα φας την επόμενη μέρα;

Έχω λίγα χωράφια που άρχισα να τα καλλιεργώ˙ από την παραγωγή στην κατανάλωση ναύαρχε. Λιτή είμαι, δεν έχω μεγάλη εξάρτηση από την αγορά˙ όμως ερωτικούς ανθρώπους  που θα βρω , να συνευρεθώ μαζί τους, την ζωή χαιρόμενη;

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στους γονατισμένους που τις ζωές τους εκχωρούν,

υποκλίνονται εκείνοι που επιδιώκουν να τους διαφεντέψουν.

Ένα αγόρι μ'ένα κορίτσι φιλιούνται στης αμμουδιάς την βάτο.

Με την μνήμη, με τον λόγο ταρακουνώ

απλωμένες επιθυμίες ανεκπλήρωτες.

«Και να αυτοπυρποληθείς δεν σε συγχωρώ»˙ η σεφεριάδα αρχαιολόγος απήντησε».

«Πολύ ευχαρίστως να βγαίνουμε να συζητούμε, εφ' όσον αποκλείσουμε το ερωτικό», αποκρίθηκε η αναρχική επαναστάτρια που μοίραζε τρόφιμα στους μικροαστούς να καρδαμώσουν, να μας φωνάζουν πιο δυνατά αλήτες.

Δίχως τον ερωτισμό που την στυλώνει,

και τον αποκαλούν

μοιχεία, απιστία, προστυχιά,

η αρετή πάντα θα σωριάζεται.  

Πενήντα χρόνια στην βία, στον δόλο, στην ευνουχία των μελεοφρόνων˙ τι έχεις πάλι να μου πεις συγκυρία;

Όταν καταλάβεις τι ζητούν από σένα,

στο περιθώριο θα καταφύγεις,

ή θα γίνεις κάθαρμα.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι αν πικράθηκα κι αν εστηλίτευσα

κι αν εγχειρίδιο άρπαξα να μπήξω,

μπροστά στης θάλασσας το δειλινό,

στων κάμπων, στων βουνών τον ορθρινό οργασμό,

δαγκώνοντας δυό χείλη,

τα μάτια μου να κλείσω.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ήβη βρυκολάκιασε,

με σίδερα αιχμηρά τα ρουθούνια της κάρφωσε,

τον αφαλό, τον σβέρκο, τα χείλη της, τα φρύδια!

Μουτζούρες χάραξε στο στέρνο της, στην ωμοπλάτη,

στους μηρούς της,

και περιφέρεται τον έρωτα ξορκίζοντας.

Χαρτιά πιστοποιούν τις σπουδές διαστροφής

στα σπίτια, στις εκκλησίες, στα σχολειά

που την ζωή απαξιώνουν!

Αποφοιτήσαντες ευνούχοι, τα εγκλήματα του παρελθόντος

δοξάζουν!

Δεκαέξι ώρες την ημέρα ανάκριση

για μισό κομμάτι ψωμί βρώμικο.

Η ελπίδα κακοποιημένη ψυχορραγεί στα στρατόπεδα

συγκέντρωσης.

Τα ινδάλματά μου στο απόσπασμα˙

ολιγάρκεια, σκόλη, γυναίκες εύκολες - αγχίνοια!!!

Γυναίκες εύκολες, γυναίκες εύκολες!

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                    Εποχικό

Το φούντωμα του Απριλομαγιού

που κοκκινίζει πάλλευκους καρπούς, θόλους γαλάζιους,

του Ιούνη τα ερωτόπληκτα ιστία,

τα ξέσκεπα του Ιούλη στήθη

που τα ρουφούν Αυγούστου χείλη φλόγινα,

η μελωδία του Σεπτέμβρη διαδέχεται

ενώ τα φύλλα λυπημένα μουρμουρίζουν το αναπότρεπτο.

Μα των πεσμένων, των ανεμοδαρμένων οι δεκεμβριανές

ευδίες και τα δειλινά,

τα πιο εντυπωσιακά από τα ντύματα της ομορφιάς

απεικονίζουν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     

Αντιφέγγισμα στιγμών μνήμες χαράζει,

δωροδοκούνται οι ηδονές να ψεύδονται,

ο φόβος διακρίσεις δεν κάνει

κι ας λέν πως η ζωή στους πλούσιους χαμογελά.

Κορίτσι σπάζει το κανάτι

με την άχνα του ψωμιού που τ' ακούμπησε,

τα παιδιά σε λασπόνερα ξεφαντώνουν,

κι ενώ τα βιολοντσέλα πένθιμα ηχούν

πάστορες την αγάπη προβοκάρουν.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

       Ιδιωματικόν

Απόψε ο ήλιος δεν θα βγεί,

καθηλώθηκε στις μαύρες παρυφές σου,

των χαραμάδων σου το αμυδρό επιστατεί,

στην ιδιαιτερότητά σου να εντρυφήσει,

στων ματιών σου τον φόβο τον πλαστό,

στων χειλιών σου την αχάριστη ανεξικακία,

στης κίνησής σου τον ενδοιασμό,

στην σεμνότητά σου υποβόσκει η λαγνεία.

Απόψε η μέρα έχει κρυφτεί,

βράδυ ατέλειωτο, σκοτάδι!

Πάνω σου ο ήλιος ασελγεί,

άγαρμπος δίχως χάδι.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα μάτια σου γαλαζοκίτρινο βελούδο,

ανείπωτης γλυκύτητος μανταρινιού σταγόνες στάζουν,

που το όνομά σου ασφαλώς, στο άκουσμα Πλάνη!

Δικαιώνεται.

Κοιτώντας τα μάτια σου,

αβεβαιότητος νότες, δισταγμών παρεμβάσεις, αλγηδόνος έλξη

ακουρμάζομαι!

Και τότε τα χείλη σου έχω γευτεί,

τις θηλές, τις λαγόνες σου έχω αφυπνίσει,

τους μηρούς σου που πάλλονται έχω δαμάσει.

Όλα αυτά τα πρόφθασα σε μερικές αράδες με μελάνι,

είσαι άλλωστε η Πλάνη!

Τον μύθο σου έσβησα στην πλάνη.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          Στων κινδύνων το κάλεσμα παρευρίσκομαι,

          του σπιούνου τ' αγκάλιασμα βδελύσσομαι.

          Τα δίκαια των νερών, των ουρανών, των δένδρων,

          την πυγμή τους προτάσσουν.

          Δυό χέρια το ένα τ' άλλο σφίγγοντας,

          αξιοπρέπεια ορκίστηκαν πάνω και πέρα

          από όσα οι επαγγελματίες της πολιτικής απεργάζονται

          με την εκχώρηση των παραιτημένων.

Υ.Γ.  Η αυταρχική δολιότης του ολιγαρχικού χαρακτήρα της σημερινής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντιπροσωπεύει (όπως κάθε πολιτικό σύστημα που επιτρέπει στους ολίγιστους να αυθαιρετούν εξουσιάζοντας), την εθελοδουλία των ανθρώπων, συγκαλύπτοντας ( διά των κάθε τεσσάρων χρόνων εκλογών­-επιλογών για την ανάδειξη δικτατόρων), τις ενοχές τους για το φασιστικό-ναζιστικό πραγματικό πρόσωπό τους, το οποίο είναι: Η βία του αφανισμού του έρωτα, η βία των στρατοπέδων του ατομικισμού  της πατρίδας, της οικογένειας, του σχολείου, που διχάζουν τους ανθρώπους σε εχθρούς και εχθρούς, σε έξυπνους και βλάκες, σε καλούς και κακούς μαθητές ( υπονομεύοντας την πραγμάτωση των δυνατοτήτων τους ),   η βία της καριέρας, η βία του ανταγωνισμού, η βία των πολεμικών βιομηχανιών, η βία της ελεύθερης αγοράς, η βία του κέρδους, η βία της ανάπτυξης, η βία των επιχειρήσεων, η μισθωτή ντροπή, η καταστροφή του περιβάλλοντος.

Μην ψάχνετε τους φασίστες-ναζί αλλού, παρά κοιτώντας στους καθρέφτες σας.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θα βρέξει αναιμικά, φυγόπονα, καινά.

Του φθινοπώρου η φθίση,

ευεπίφορα τις ψυχές υπαγορεύει,

έτσι ο λόγος εύκολα τις υποβάλλει.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι εθνάρχες, οι στρατηγοί(που πάνω σε αίματα,

σε πτώματα,σε κόκκαλα τον θρόνο τους έστησαν),
ο επί Τετάρτης Αυγούστου λογοκριτής, εντολοδόχος της Ελισάβετ βραυεμένος ποιητής
την Κύπριδα παρέδωσαν
στα μανιασμένα αγάμητα
στα στίφη τα οπλισμένα,
τους μελεόφρονας λαούς κατατρύχοντας!
Και η Ραστώνη στον Εκνεφία το βλέμμα της
στυλώνοντας, εκραύγασε:
Αφρόδιτα! Αίσθηση ελευθέρα!Ουδέποτε!τους αναίσθητους
που σφάζονται για να αισθανθούν, θα συγχωρήσεις.

---------------------------------------------------------------------------------
                                 Προμήτορος νουθεσίαι                   

Σας καταλαβαίνω! 

Είστε απασχολημένοι με τις οικογένειές σας! 

Γι' αυτό μοιράζετε λευκές επιταγές στους ειδήμονες : τους ολίγους και τους άριστους, για να ασχολούνται με τα κοινά και να αποφασίζουν ερήμην σας˙ και αυτοί οι αθεόφοβοι συνωμοτούν εις βάρος σας, κλέβοντας χρήματα, θεσπίζοντας σκληρούς, άδικους νόμους˙ όμως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, παραφορτώνετε τους άρχοντες με ευθύνες, ώστε να μην προλαβαίνουν να παρακολουθήσουν τα τούρκικα σήριαλ από την τηλεόραση, ενώ εσείς τα παρακολουθείτε, διευρύνοντας το γνωστικό πεδίο σας, οξύνοντας την κριτική διάθεσή σας.

Αλλά τώρα, δεν μπορείτε να αλλάξετε τα έπιπλά σας, τα είδη υγιεινής, λιγουρεύεστε απ' τις βιτρίνες τα καγιέν, χωρίς να μπορείτε να τα αγγίξετε, αδυνατείτε να στείλετε τα παιδιά σας στο εξωτερικό να σπουδάσουν ατομοκρατία, κομπασμό, αδηφαγία, ληστρική, ανεραστία, δολιότητα.

Σας πήραν απ' το στόμα το δόλωμα της χλιδής με το οποίο σας δωροδοκούσαν. Σας αιφνιδίασαν! Τα χάσατε!  Όμως ελπίζετε!

Η τελευταία σας ελπίδα είναι το ενδεχόμενο ενός ολοκαυτώματος, η λήξη του οποίου θα φέρει πάλι την ευημερία της ανάπτυξης, την λύσσα της κατανάλωσης, τις επενδύσεις. Δηλαδή θα ξανανθίσουν όλα αυτά που θα οδηγήσουν σε νέο ολοκαύτωμα. Η γιαγιά μου που έζησε και στην εποχή της έξαρσης της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κουλτούρας των κρεματορίων, της Χιροσίμα, των Γκουλάγκ, και μάλιστα ήταν τότε (χωρίς να ντρέπεται) μητέρα δύο παιδιών, μετά από χρόνια, πάλι δίχως ντροπή έλεγε: «Αυτή είναι η ζωή Λεωνίδα! Οι άνθρωποι κάνουν πολέμους και μέσα από τα χαλάσματα, αρχίζουν πάλι να δημιουργούν!».

Ενώ με αγανάκτηση , υπερηφάνεια και θράσος περίσσιο η γιαγιά επίσης έλεγε: « Μόνο τα ζώα συνευρίσκονται με όποιο ζώο τους αρέσει˙ ο άνθρωπος με την αιδώ και την ηθική που διαθέτει, διαφέρει από αυτά».

Υ.Γ.  Η ανηθικότητα των ζώων συνίσταται (κατά τους ανθρώπους) στην αναίδεια της ελευθερίας των ζώων να εκφράζουν  αυτό που νοιώθουν˙ σε αντίθεση με τους ανθρώπους οι οποίοι πνίγονται! Το σύμπλεγμα των ανθρώπων  έναντι  του  θράσους των ζώων να εκφράζονται, αλλά, και έναντι,  της αυτάρκειας των ζώων  λόγω της λιτότητος και της μυικής, ανοσοποιητικής υπεροχής τους!  αναγκάζει τους ανθρώπους, να διαχωρίζονται από τα ζώα, υποτιμώντας τα, φορτώνοντας σε αυτά, τις αθλιότητες που, μόνο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να επινοήσουν!                                                         

Η αιδημοσύνη και η ηθική των πολιτισμένων ανθρώπων, ευρίσκονται στην Χιροσίμα!

Στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου! Μαϊντάνεκ! Τρεμπλίνκα! Μπούχενβαλντ! Σέλμνο! Μάουτχάουζεν! Μπέλζεκ!

Σομπιμπόρ! Τερεζίενσταντ!  Βαρσοβία! Βίλνο! Νταχάου! Πόναρυ! Μπέρκεν-Μπέλσεν! Μάλι Τρόστενετς! Μάουτχάουζεν-Γκούζεν!

Ζάξενχάουζεν!  Γκρός-Ρόζεν!  Ράβενσμπρικ! Νοϋενγκάμε! Νατζβάϊλερ-Στρούτχοφ! Μίτελμπάου-Ντόρα! Σκάρτυσκο! Ζάκωβ!  Φλόνσεμπεργκ!  Σιβηρία! Τσέρνομπιλ!

Έντιμοι αιδήμονες της καθημερινής εργασίας και της οικογένειας, αυτήν την φορά, η φαντασία της πολιτισμένης ηθικής αρετής σας, θα ξεπεράσει τόσο πολύ τα ανωτέρω αριστουργήματά σας, ώστε χορτάρι δεν θα φυτρώσει! Οι λέξεις δε πλούτος, πλούσιος, επιχειρηματίας, επενδύσεις, καριέρα, εξουσία, κέρδος, ανάπτυξη, ελεύθερη αγορά, ανταγωνισμός θα αποτελούν βαρύτατα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, που όποιος τις προφέρει, θα θανατώνεται πάραυτα!        

Όμως θα είναι πολύ αργά για τους εναπομείναντες προσβλημένους μελοθάνατους.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα βιώματά σας, 

των παιδιών σας τα αίματα

δεν σας έπεισαν·

ούτε η γνώση στα σχολειά

που κι οι φτωχοί απέκτησαν·

ούτε της τεχνολογίας σας η πληροφόρηση σας προβλημάτισε.

Χτύπα απότοκο! Χτύπα στιγμή!

Άνεμε τσάκισε τους αμετανόητα δυστυχισμένους!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η αίσθηση την σκέψη ερεθίζει

και η σκέψη ανταποδίδει

με την φαντασίωση της στέρησης που αιμορραγεί.

Ο πολιτισμός που τα πάντα διχάζει

που τα ενώνει μόνο στην αλληλοσφαγή,

την διαλεκτική τής φύσης αντιμάχεται˙

μιάς φύσης που ένοχα σας επιτρέπει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γελασμένοι απ' τις προβλέψεις

οι προσδοκίες σάς ταπεινώνουν!

Τα εργαλεία σάς απειλούν,

δίχως ρίγη από φιλήματα ζεστά,

οι διαθέσεις σάς εξοντώνουν.

Ακούγοντας τσιρίδες γραναζιών,

πίσσας φωτιά ρεμβάζοντας,

ποτέ δεν θ' αντικρύσετε τα βλέφαρα της θάλασσας που κλαίνε.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
        Εδραίωση συνείδησης, επανάσταση όχι εξέγερση

Όσοι πιστεύετε σε μιά κοινωνία που δεν θα ζητά πολλά από τα μέλη της, όπως ζητά η εκμεταλλευτική κοινωνία από τους υπηκόους της αρρωσταίνοντάς τους, μην έχετε απαιτήσεις από τους ανθρώπους, εφ' όσον δεν προτάσσετε αυτό που θα κάνει εφικτές τις απαιτήσεις σας από αυτούς.

Τα ζώα δεν εμποδίζουν τις εκφράσεις τους, ενώ οι άνθρωποι καθηλώνουν τον ερωτισμό τους , με αποτέλεσμα να εγκληματούν για διασκέδαση. Εκεί τους οδηγεί ο έναντι των ζώων περίσσιος νούς τους;

Περιμένετε ένα στραβοπάτημα του εκμεταλλευτικού πολιτισμού , ένα αυτογκόλ, για να προσεταιριστείτε τους αρρώστους που τον στηρίζουν, χωρίς να σας ενοχλεί η ευκαιριακή , κάλπικη προσχώρησή τους στους κόλπους σας˙ πράγμα που αποδεικνύει την αναποτελεσματικότητα των κινήσεών σας, καθώς και την ανικανότητα της διά του λόγου σας πειθούς.

Τα θέλγητρα των αντιπάλων μας είναι ο υλικός πλούτος και η εξουσία του ατόμου˙ δηλαδή η κυριαρχία του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο. Εσείς ποιά θέλγητρα έχετε; Την νερόβραστη χριστιανική, βουδιστική αλληλεγγύη της ειρωνείας  και του ανηκέστως υπερτροφικού υπερεγώ σας;

Οι συνθήκες συλλογικότητας, αυτοοργάνωσης , δικαιοσύνης, ισότητας που οραματίζεσθε, απαιτούν ως βάση φιλοσοφίας την ηδονή, με προεξάρχουσα την ερωτική ηδονή, που είναι η ηδονή των ηδονών! Πράγμα που εσείς, όπως και οι αντίπαλοί μας, πολεμάτε, και ως βάση φιλοσοφική υιοθετείτε αυτή των αντιπάλων μας˙ δηλαδή, την φιλοπονία της αλγολαγνείας, που οδηγεί στην εξιδανίκευση των υλικών αγαθών, στην ματαιόδοξη φιλοδοξία, στην εξόντωση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ηδονή προάγει το όραμά σας! Επομένως, η ρήξη μαζί της αποτελεί ασυγχώρητη αντίφαση, η οποία, σας καθιστά αμήχανους, εμφανίζοντάς σας, αδύναμους προς τα έξω. Τόσο εσείς, όσο και οι αντίπαλοί μας, εξιδανικεύετε, ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ευχαρίστηση, τα εργαλεία,  που θα καλυτερεύσουν  τις  συνθήκες  ζωής˙ εσείς εξιδανικεύετε, ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ηδονή, την κοινωνία της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης˙ εκείνοι εξιδανικεύουν,  ανάγοντας σε αυτοσκοπό και ηδονή, τα υλικά αγαθά˙ αγνοώντας και οι δύο, ότι η ερωτική ηδονή αποτελεί, ταυτόχρονα, εργαλείο που θα μας βελτιώσει και αυτοσκοπό που θα μας πληρώσει˙ και σε αυτό έγκειται η ασύγκριτη υπεροχή της.

Η περίσσια νόηση που διακρίνει το ανθρώπινο είδος, θα έπρεπε να το έχει οδηγήσει από καιρό, σε συνεκτική κοινωνία αλληλεγγύης-κοινωνία βιώσιμη˙ η συνεκτική κοινωνία αλληλεγγύης έπρεπε να αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του ανθρωπίνου είδους από το ζωικό βασίλειο, και όχι το ξερίζωμα του ερωτικού ενστίκτου των ανθρώπων, διά το οποίον αυτοί επαίρονται, και το οποίον (ξερίζωμα του ερωτικού ενστίκτου) ξεριζώνει μαζί και την αβρότητα, την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ενώ το ερωτικό ένστικτο ως θεμέλιο και πεμπτουσία της κοινωνικότητος θα έφερνε αναμφισβήτως, πιο κοντά τους ανθρώπους, βοηθώντας τους ,να ξεδιπλώσουν την μοναδικότητά τους.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια εκμεταλλευτικού πολιτισμού, έχουμε κοινωνία αποσύνθεσης, που στηρίζεται στο ατομικό συμφέρον, το οποίον υπονομεύει το κοινωνικό σύνολο, άρα υπονομεύει και τα άτομα που το απαρτίζουν.

Η ικανότητα αμείβεται με την αυθαιρεσία της εξουσίας, με την αδικία της κατάχρησης των υλικών αγαθών, εις βάρος των άλλων ( λόγω διακρίσεων, ένεκα ικανότητος ), αντί να αμείβεται (μέσα σε μια γενικευμένη ερωτική διάθεση), με την απλότητα της ανταλλαγής, της μύησης, της συνεργασίας˙ έτσι, ο καθένας προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την όποια ικανότητά του εις βάρος  των άλλων. Η κοινωνία των ανθρώπων ξεπερνά σε εγωιστική αδιαλλαξία εχθρότητος την κοινωνία των ζώων. Όσο το ανθρώπινο είδος ακρωτηριάζει τον ερωτισμό του, μη αποδεχόμενο την πολυγαμική, αμφιφυλόφιλη φύση του (η οποία επαναφέροντας την αίσθηση και την σκέψη των ανθρώπων στην φυσιολογική λειτουργία τους, θα αμβλύνει τις οξυμένες από τις παρακρούσεις του μονογαμικού τύφου της εκμετάλλευσης, αντιφάσεις της ζωής, απλοποιώντας την), δεν θα βρίσκει κίνητρο για την ηδονή, την αρετή, την στόχαση, και για μια υγιή κοινωνική οργάνωση (παρ' όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν και σ' αυτή), που δεν είναι άλλη από αυτή των αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων, αραιοκατοικημένων, με αγροτικό κυρίως προσανατολισμό, με χαμηλή δόμηση, με ίση κατανομή των υλικών αγαθών ( τα οποία θα περισσεύουν, αφού οι άνθρωποι θα ασχολούνται με τα λειτουργήματα του γεωργού, του τεχνίτη, του γιατρού και κάποια άλλα που υπηρετούν το αναγκαίο, έχοντας ελεύθερο χρόνο για ότι τους συγκινεί), με σύνεση επιλογής στην αναπαραγωγή και αντίσταση στο καταστροφικό αδιέξοδο του «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Δεν χρειάζεται ο κάθε πικραμένος να γεννά και να ανατρέφει αναπαράγοντας το πρόβλημά του, για να έχουν δούλους οι πλούσιοι ιθύνοντες, επειδή δεν προλαβαίνουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Η ζωή των ανθρώπων θα έπρεπε να ήταν μιά παραλλαγή της ζωής των ζώων, με τις απαραίτητες διορθώσεις της αλληλεγγύης, της υγιεινής, της φειδούς στην αναπαραγωγή˙ η λύση είναι αυτή που δεν αντέχετε να ακούσετε, τόσο εσείς όσο και οι αντίπαλοί μας που από την ίδια ηθική εμφορείσθε.

Η φθίση του ατομικισμού-μικροαστισμού, δηλαδή, η φθίση της εξιδανίκευσης των υλικών αγαθών, καθώς και η διαμόρφωση ολιγαρκών ανθρώπων  που θα αναγνωρίζουν το αναγκαίο (όχι το περιττό), θα αρχίσει από τις ελεύθερες εναλλασσόμενες ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων, σηματοδοτώντας μιά εύκολη, ολιγόχρονη παραγωγική διαδικασία, που θα στηρίζεται στην προστασία (αναγνώριση) του φυσικού περιβάλλοντος, στην συνεργασία και όχι στο αλληλοφάγωμα των ανθρώπων, με απότοκο, τον σίγουρο βιοπορισμό όλων, μέσα στο σύντομο της ζωής πέρασμα.

Μιά παραγωγική διαδικασία η οποία, αφήνοντας ελεύθερο χρόνο, θα οδηγήσει στον ντιλεταντισμό. Επιτέλους! Πότε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τα μαθήματά της   ( εκείνα της ατέρμονης ενασχόλησης με τα υλικά αγαθά ) και θα θελήσει να παίξει; 
Η εύκολη, ολιγόχρονη παραγωγική διαδικασία που οραματιζόμεθα (της οποίας η πολιτική έκφραση δεν μπορεί να είναι άλλη από εκείνη της άμεσης λήψης των αποφάσεων μέσα από τις συνελεύσεις και τα συμβούλια των εργαζομένων), δεν μπορεί να υποστηριχθεί από τις ίδιες κλειστές ιδιοκτησιακές ανθρώπινες σχέσεις, που καταλήγουν στο υπάρχον κλειστό ιδιοκτησιακό οικογενειακό καθεστώς, και αποτελούν το θεμέλιο του εκμεταλλευτικού πολιτισμού και της καπιταλιστικής έκφανσής του.
Κάθε ξεσηκωμός, κάθε απόπειρα ανατροπής των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και της άδικης κατανομής των υλικών αγαθών, εάν δεν αμφισβητήσει την μονογαμική αποχή έρωτος και την νομοτέλειά της,  την μονογαμική οικογένεια,  θα μετατρέπεται σε τυραννία, όπως η απόπειρα του 1917 στην Ρωσία, μετεβλήθη σε δικτατορία μιας νέας νομενκλατούρας, αυτής των κρατικών καπιταλιστών.Είναι αστείο που μετατρέπεται σε κακοήθεια, όταν κάποιοι επιχειρούν, να στηρίξουν επάνω στην ατομικιστική βάση της αυταρχικής - μονογαμικής οικογένειας (η οποία, ιστορικά, αποτελεί το θεμέλιο της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής  έκφανσής της), την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την δικαιοσύνη που απαιτεί ο κομμουνισμός στην παραγωγική διαδικασία και στην κατανομή των καρπών της στους ανθρώπους. Γι' αυτό ο Σωκράτης και ο Πλάτων στην <Πολιτεία>, 

δίδουν μεγαλύτερη σημασία στον κομμουνισμό του έρωτα, ως το κυριότερο αγαθό της πόλης, που θα ενώσει τους πολίτες, παρά στην κοινοκτημοσύνη των υλικών αγαθών.  

Εάν το όραμα μιάς πολυγαμικής αυτοδιευθυνόμενης κοινοκτημοσύνης(ενός παγκόσμιου ελευθεριακού κομμουνισμού που θα εξασφαλίζει, παρέχοντας αφειδώς,   τα αναγκαία διά την ζωήν υλικά αγαθά, αποφεύγοντας την διαστροφική, ματαιόπονη εξιδανίκευσή τους, τις ψεύτικες υλικές ανάγκες, που τόσο ο απροκάλυπτος, όσο και ο συγκαλυμμένος, μαρξιστικός καπιταλισμός προτάσσουν), δεν είναι παρά μιά υπερεκτίμηση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων
- μη μπορώντας αυτές να αποτοξινωθούν από το κίνητρο εγκλήματος του χρηματικού κέρδους, ατενίζοντας αισιόδοξα τους ορίζοντες της έννοιας : < δυνατότητα > , που είναι ελευθερία έκφρασης - δημιουργία - τελείωση - τότε το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά εν ονόματι κάθε έννοιας ζωής και δικαίου, επιβάλλεται να εξαφανισθεί, αφήνοντας χώρο στον σύνοικό του,  το ζωικό βασίλειο, το οποίον, όντας λιγότερο ανελεύθερο , λιγότερο αυταρχικό, λιγότερο φονικό από τον άνθρωπο, δεν είναι ικανό για τόσο και τέτοιο έγκλημα!

Για τόση και τέτοια καταστροφή!

Υ.Γ.  Η αποβλάκωση που χαρίζει στους ανθρώπους η οικογενειακή-μικροαστική(ανέραστη-ανήδονη, ατομικιστική) ζωή τους με τα σάπια ιδανικά που καταργούν την χαρμονή, καθιστά αυτούς έτοιμους ανά πάσα στιγμή, να συρθούν από το κεφάλαιο (όταν αυτό το κρίνει σκόπιμο) για άλλη μια φορά, κάτω από τα όπλα˙ συμβατικά, και λόγω διαστροφής ανείπωτης, πυρηνικά.
Φαεινό παράδειγμα, επίκαιρο - άσκηση υπακοής - υποταγής των λαών, πετυχημένη! Ο Κορωνοκαπιταλοϊός!

Εάν οι λαοί είχαν αποκτήσει το επίπεδο εκείνο που χρειάζεται , για να επιβάλλουν, δημιουργώντας, συνθήκες άμμεσης δημοκρατίας, ελέγχοντας τους επαϊοντας , ώστε να μη μπορούν ( οι επαϊοντες ) ανέλεγκτα, ατομικιστικά, στον βωμό της αγοράς και του κέρδους να δράσουν, δεν θα βιώναμε αυτά τα εξευτελιστικά φαινόμενα εξουσίας, όπου μιά χούφτα άνθρωποι, δια του λόγου μόνο, απαγορεύουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους τους την κυκλοφορία,και ακόμη χειρότερα,  βουλώνουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους  την μύτη και το στόμα με μια μάσκα, επιβάλλοντας  δικτατορία, δίχως του παττακού τα άρματα μάχης και τους γύψους, χωρίς τάγματα εφόδου, μελανοχίτωνες, μηχανοκίνητα σταλινικά, γκουλάγκ.

Το 2011, όταν διακινούσα την συλλογή κειμένων μου «Ανατολή φυγής», σε ένα από τα καφέ μπαρ που συνηθίζω να διακινώ τα κείμενά μου, ήταν μιά παρέα νέων από 16 έως 20 χρόνων, που με κοιτούσε με αντιπάθεια˙ επεδίωξα διάλογο μαζί τους, και μεταξύ άλλων, ένας από τους νεαρούς της παρέας με ρώτησε: «Στο βιβλίο σας  που το διάβασα από έναν γνωστό μου, που το έχει πάρει, επαινείτε, ταυτόχρονα, την ζωή και τον έρωτα˙ πώς γίνεται αυτό; Αφού υπάρχει ο κίνδυνος από τον γνωστό ιό, και ο έρωτας φέρνει τον θάνατο»..